Tegen de tijd dat een meisje met een mooie en zulk een zeldzame naam - Barbara, in mijn leven kwam, waren wij afwerking school. Vooruitlopend op ons te wachten op de prom en examens.
Iedereen was een beetje opgewonden. Immers, in de voorkant van een nieuwe, volwassen leven. Het was noodzakelijk om te bepalen waar we handelen en welk beroep we kiezen.
Spanning steeg met elke dag die voorbijgaat, en we dachten dat het allemaal moeilijker te verzamelen, en om helder te denken. Stalking ouders en leerkrachten, en we wilden om weg te komen van alles. Maar helaas, het was nergens te lopen, en het was noodzakelijk om een keuze te maken.
Ik, op dat moment, was een beetje depressief, na het verhaal van Oxana en mijn zelftwijfel heeft meer en meer serieuze schaal gewonnen. Elke keer als ik gaf het door, ik was bedekt met kippenvel en mijn ogen onwillekeurig viel. Als ik was beschaamd. Maar, eigenlijk, ik was niet beschaamd, ik was gekwetst, want ik heb geweigerd, en ik wil niet dat ze om het te lezen, in mijn droevige ogen.
Barbara ontmoette ik op mijn weg naar huis, "zalipnuv" de studie materiaal voor te bereiden op de examens in de natuurkunde. Ik liep, niet opmerken van iemand rond en botste tegen een meisje lopen naar mij toe.
Ook zij was, hoofd naar beneden naar het boek over wiskunde.
In de botsing van onze leermiddelen hebben afgehaakt van onze handen, en we waren op een verlies en keken elkaar aan, niet in staat om van wat we net gelezen weg te bewegen.
Herstellen Barbara, maakte ik een verschrikkelijke gezicht en zei:
Kun je niet zien waar je heen gaat?
Ik was niet in de beste gemoedstoestand en met de vordering in zijn stem schot terug in de reactie:
Blijkbaar u ook!
We hebben twee seconden op zoek naar elkaar, en toen besloten dat deze stille strijd neemt afstand van onze kostbare tijd en pakte de boeken. Natuurlijk, beide werden getrokken op een moment dat we pakte de boeken, raakte hun hoofd.
In eerste instantie waren we boos op elkaar, maar na een paar seconden we barstten allebei in wilde lachen. Ik kalmeerde eerste, veegde zijn tranen, stond op en gaf Varvara de hand.
We raakten aan de praat en ik hield het tot aan het huis. Het bleek, haar huis was een vijf minuten lopen van mijn.
Dus we begonnen dating. Barbara was een zeer ongebruikelijke meisje, en dankzij haar, keerde ik terug hun gevoel van eigenwaarde.
We zijn klaar voor het examen, wandelen en ondersteund elkaar.
Ze opende voor mij de wereld van de meisjes aan de andere kant. Het bleek dat het meisje daar, stil, ernstig en verstandig. En soms ruw en hard. Maar er was een zekere charme en levenslust. Like it - de man, maar op hetzelfde moment het meisje.
We scheidden met Barbara, de prom, besefte ik opeens dat ik gek werd aangetrokken naar mijn klasgenoot Alexandra. Blijkbaar is het feit dat we zijn afwerking school, en we zullen elkaar minder vaak zien of niet helemaal zal een rol hebben gespeeld.
Na het afstuderen, hadden we moeten ontmoeten Varya, en ik besloot om haar alles eerlijk te vertellen.
Ik verwacht van dat elke vorm van reactie, maar niet dit. Ze plotseling barstte in tranen uit. Wat was echt op het niet.
Ik heb geprobeerd om alsof het haar te kalmeren, maar ik ben slecht in. Na enige tijd, onze belachelijke gesprekken en haar tranen, stuurde ze me ver weg, ze ging in het huis.
Ik zuchtte van opluchting, vooruitlopend ontmoeting morgen met zijn nieuwe uitverkorene.
Maar wie had kunnen denken dat dit niet het einde van de geschiedenis met Varya, maar slechts het begin ...
Bedankt voor het lezen. Als u geïnteresseerd bent in deze goederen, neem dan zet je vinger omhoog en zich abonneren op het kanaal :) Dit zal me helpen om de relevantie te begrijpen en verder te ontwikkelen.
