Meryem leefde jarenlang met de gedachte dat haar geliefde echtgenoot dood was. De sterke gevoelens die ze voor Kadir had, konden zelfs na twintig jaar niet meer worden gedoofd. Elk jaar, op de dag van zijn dood, stortte ze zich in herinneringen.
En ze stelde dezelfde vraag: waarom ik?
Als hij er was, als hij nog leefde... Alles zou anders zijn verlopen. Meryem had geen idee dat het niet Allah was die haar zo wreed behandelde, maar haar eigen vader en broer.
Twintig jaar later verschijnt Kadir in Istanbul en vindt Kerim. Alleen de zoon is gewend zijn vader dood te achten, en wil hem niet begrijpen en vergeven. Kerim verbiedt Kadir ook om zijn moeder te ontmoeten, uit angst dat ze zo'n klap gewoon niet zal overleven.
Kadir, die de toch al gespannen relatie met zijn zoon niet wil bederven, gaat niet tegen zijn wil in, maar probeert hem toch te overtuigen.
En in een van deze bijeenkomsten wordt alles vanzelf opgelost.
Kadir kwam opnieuw praten met zijn zoon, die op dat moment in een hotel woonde. Meryem, bezorgd over de toestand van haar zoon, besluit hem te bezoeken en komt precies op het moment dat Kadir in zijn kamer was.
Toen Meryem haar geliefde echtgenoot levend en wel zag, viel ze bijna flauw. Kerem, bang voor zijn moeder, drijft Kadir weg.
Maar Meryem wil de waarheid weten, waarom Kadir haar twintig jaar geleden in de steek heeft gelaten met een klein kind in zijn armen, en nu haastte hij zich weer in hun leven.
Meryem schrijft in het geheim van zijn zoon het telefoonnummer van Kadir af en maakt een afspraak met hem. Waar ze ontdekt dat haar broer en geliefde vader verantwoordelijk zijn voor haar harde lot.
Maar zal Meryem genoeg kracht hebben om haar man te vergeven, want hij heeft heel weinig te leven.
