Vanaf de eerste dagen dat Elif in het huis van Yoruk-khans verscheen, nam Kahraman haar onder zijn bescherming.
Kahraman geloofde dat zij de schuld hadden, dat het meisje uit wanhoop besloot tot het draagmoederschap. Daarom probeerde hij haar op alle mogelijke manieren te helpen.
Kahraman bewonderde de moed en vriendelijkheid van Elif meer dan eens. Om het kind te redden, was ze bereid haar leven op te offeren.
Hij voelde zich tot Elif aangetrokken, hoewel hij zichzelf ervan overtuigde dat dit zorg en opwinding voor het kind was.
Maar toen Elif voor de tweede keer het leven van zijn ongeboren zoon redde, realiseerde hij zich dat ze dierbaarder en dichter bij hem was dan Defne.
Jalals vriend belde Kahraman en zei dat zijn moeder Elif aan boord had genomen. Kahraman snelde naar het ziekenhuis en probeerde onderweg Kiimen-khanim en Elif te bereiken. Maar geen van de vrouwen nam de telefoon op.
Toen Kahraman in het ziekenhuis aankwam, kreeg hij bij de receptie te horen dat alle procedures met Elif voorbij waren.
Kahraman verliet het ziekenhuis met tranen in zijn ogen. Hij is laat... en hij zal zijn langverwachte zoon niet krijgen.
Niet ver van het ziekenhuis zag hij Elif. Elif naderde haar en zei dat ze dat niet kon. Ze heeft het niet gedaan. Zijn zoon leeft ook in haar buik.
Kahraman, gek van geluk, omhelsde Elif in zichzelf. Op dat moment maakte deze kwetsbare vrouw hem de gelukkigste persoon.
Thuisgekomen vertelde Kahraman aan niemand dat zijn zoon nog leefde, maar tegelijkertijd vertelde hij Kiimen-khanim dat ze geen zoon meer had.
Toen hij Defne's kamer binnenging, begreep hij uit haar ogen dat Defne blij was dat het kind weg was. Ja, ze probeerde niet echt haar vreugde te verbergen.
Kahraman besefte dat behalve Elif niemand aan zijn gevoelens dacht. Noch moeder noch vrouw bedacht hoe dierbaar dit kind voor hem was. Iedereen dacht net aan zijn eigen voordeel.
En alleen Elif, ondanks het feit dat ze het kind van iemand anders droeg, kon hem niet kwijtraken zonder met Kahraman te praten.
