Volgens de tv-serie "The Magnificent Century" was Jihangir toegewijd aan zijn oudere broer Mustafa en beschouwde hij hem als een waardige erfgenaam van het Ottomaanse rijk.
Toen Jihangir hoorde dat Mustafa zijn vader had verraden en in geval van een staatsgreep om steun vroeg aan Shah Tahmasp, probeerde hij met de soeverein te praten en legde uit dat zijn broer in de val was gelokt.
Maar de laatste tijd zijn er te veel opstellingen geweest: ten eerste leert de opperheer over de geheime raad in steun voor Mustafa, dan prezen de janitsaren Mustafa als de toekomstige sultan, nu een brief van zijn ergste vijand.
Suleiman, die besloot dat Mustafa een verrader was, riep hem naar een militair kamp. Jihangir, die het gevoel heeft dat er iets mis was, vraagt om een wandeling met zijn vader en vertelt iedereen dat hij, indien nodig, zijn broer met zijn lichaam zal bedekken. Hoewel het, eerlijk gezegd, heel interessant is hoe hij het ging doen.
Mustafa's naaste mensen begrepen dat Mustafa niet levend zou terugkeren van deze reis. Maar Mustafa was zeker van de eerlijkheid van zijn vader - hij gaf tenslotte zijn woord dat hij hem nooit kwaad zou doen.
Op bevel van de soeverein moest Mustafa zijn kamp opzetten, niet ver van het kamp van de soeverein, en 's ochtends zou hij in de tent aan zijn vader verschijnen.
Jihangir, doet nog een poging om zijn broer te rechtvaardigen in de ogen van de soeverein.
De sultan, om zijn jongere en kwetsbare shehzadeh te kalmeren, zegt dat hij zijn eigen zoon niet zal executeren.
Mustafa, die hoopte dat zijn vader naar hem zou luisteren, gaf niettemin toe dat hij de tent misschien niet levend zou verlaten. Angst werd toegevoegd door een binnengevlogen briefje, waarin stond dat de dood op de Shehzade wachtte in het kamp van de soeverein.
Maar Jihangir komt in het geheim naar Mustafa, en kalmeert zijn broer, zeggend dat de soeverein het leven van zijn eigen zoon niet kan nemen. Daarom kan hij zonder angst met de meester gaan praten.
Natuurlijk zou Mustafa nog steeds naar zijn vader gaan, ook al wist hij zeker dat hij daar niet weg zou komen. Maar, na de woorden van Jihangir, ging hij zonder angst de tent binnen.
En na de executie gaf Jihangir zichzelf de schuld van de dood van zijn broer, in de overtuiging dat Mustafa had kunnen ontsnappen als hij niet naar zijn kamp was gekomen.
