Kahraman, die had vernomen dat de auto van Elif van een klif in zee was gevlogen, geloofde en hoopte op een wonder. Zijn Elif kon hen niet verlaten.
Hij begreep dat er iets was gebeurd, maar hij voelde dat ze dezelfde lucht met hem inademde.
Kahraman besloot deze zaak te onderzoeken, en het eerste dat hij moest weten, was waar zijn vrouw die dag heen ging.
Zittend aan de kust herinnerde Kahraman zich dat de dag voordat Elif hem vertelde dat toen ze naar Defna ging, haar chauffeur haar aansprak en zei dat hij net als zij uit Hatay kwam.
Kahraman ving de draad op en begon hem los te maken van de verwarde bal.
Defne kon niets zeggen over haar chauffeur. Ze was niet in hem geïnteresseerd en onlangs ontsloeg ze hem helemaal, omdat hij zich ongepast gedroeg.
Door zijn volk ging Kahraman op het spoor van Ibrahim, en toen hij rende, kon hij hem vangen.
Ibrahim verzon geen excuses en loog, hij keek Kahraman in de ogen en zei dat hij zijn vrouw naar een andere wereld had gestuurd. Ze antwoordde voor de dood van zijn vader. Hij is gewroken en nu is zijn ziel gerust.
En als hij hem wil doden, laat hem dan schieten.
Ibraim was niet bang, hij drong er bij Kahraman op aan de verkeerde stap te nemen, maar Ziya Bey, die op tijd arriveerde, was in staat om zijn zoon tegen te houden door te zeggen dat de crimineel voor de wet moest antwoorden.
Ibrahims woorden raakten Kahraman pijnlijk. Hij begreep dat deze gekke man geen grapje maakte, en zijn Elif werd het slachtoffer van een gekke broer.
Kahraman was in staat om erachter te komen wie Elif's auto neerschoot, maar hij begrijpt nog steeds niet waar die heen ging.
