Ik heb een heel leuk en gemakkelijk te onthouden adres. En de straatnaam past heel goed bij het huis- en appartementnummer. Ik geef mijn hoofd om af te snijden dat ik in onze stad het mooiste en het gemakkelijkste adres heb. Gewoon de droom van een slimme hypotheek! Terug op school kreeg ik te horen dat het niet eens nodig is om het ergens op te schrijven - het is mooi, associatief, stuitert van de tanden! Alleen niemand weet wat de verkeerde kant van deze magische getallen is.
Ze bellen, doen de deur open!
In onze ingang, de laatste in het huis, zijn er appartementen van 46 tot 58, wat op de deur staat geschreven. En slimme mensen ontdekten dat als je niet precies weet welk appartement je nodig hebt, je gewoon op 55 hoeft te drukken op de intercom! Daar zullen ze alles vertellen en zeker openen.
Ik doe de deur regelmatig open:
- postbode, slotenmaker, loodgieter;
- verkopers van aardappelen en wortelen (goedkoop en uit eigen tuin);
- locals die hun sleutels vergeten;
- vrienden van buurtbewoners die niet precies weten in welk appartement hun vrienden wonen;
- kinderen van buurtbewoners die hun sleutels vergeten of kwijtraken en er niemand thuis is;
- kinderen van buurtbewoners die hun sleutels vergeten, maar niet naar hun appartement willen bellen, omdat hun ouders daar al slapen;
- tieners die rondhangen met lokale kinderen die niet willen schitteren in het bijzijn van hun ouders omdat ze denken dat ze slecht zijn voor hun kroost;
- bruidegoms van jonge bruiden die niet willen schitteren in het bijzijn van hun ouders, die de keuze van hun dochters niet goedkeuren;
- mensen die naar de voorzitter van de coöperatie gaan die in deze entree woont.
- mensen die in principe niet weten welk appartement en in welke ingang ze nodig hebben, gaan dus de uiterste ingang vanaf de weg in en noemen het meest voor de hand liggende appartement.
Huisvestingsprobleem
Het beste is dat het op elk moment van de dag of nacht gebeurt. Eens om 3 uur 's ochtends ging de bel, en een wellustige man die op straat stond zei met beleefde stem:
"Welterusten! Vertel me alsjeblieft in welk appartement Nadya woont. '
De ironie van het lot. Mijn Nadia is aangekomen. Dat is voor haar. Goed, tijd voor een verrassing!
Ik heb de indruk dat ik terug ben in het secretariaatsverleden met elke minuut telefoontjes naar de receptie en het heradresseren verderop in het kantoor.
Een keer ging ik het balkon op om te ademen, terwijl een menigte niet al te nuchtere jongeren op de veranda zwermde:
Welnu, in welk appartement woont hij?
Ik weet het niet meer. Bel 55, ze zullen het je vertellen.
Ik klemde mijn tanden op elkaar en dacht: als ze nu bellen, doe ik hem niet open en zeg ik niks. Ik zal er koud water overheen gieten en met een handvol van mijn haat besprenkelen. Maar er gebeurde niets en niemand verstoorde de rust op mijn mooie adres.
Een paar keer werd de intercom naar een ander adres gestuurd - bekender en minder mooi. En ooit zongen ze "Onze trotse Varangiaan geeft zich niet over aan de vijand ...". Waarschijnlijk op een weddenschap. Uiteraard speelde het appartementnummer hierin een doorslaggevende rol.
Mijn hele leven heb ik nagedacht over hoe ik ermee moet omgaan. En het is natuurlijk onmogelijk om te vechten. U kunt alleen bewegen.
© Yana Stoyanova
