Nou, om eerlijk te zijn, gewoon om op te eten... dat weet ik niet. Meestal is het tegenovergestelde waar.
Dat wil zeggen, eerst zakt de immuniteit en dan komt herpes naar buiten. Maar er zijn ook enkele eigenaardigheden die het virus zelf in het immuunsysteem introduceert.
Herpes leeft in onze zenuwknopen. Hij verbergt zich daar voor immuniteit. Soms wordt het virus geactiveerd en verdwijnt het.
Herpes zweeft in het bloed en trekt direct de aandacht van het immuunsysteem. Als we geen geluk hebben, zal deze immuniteit een van de soorten etercellen zijn die buitenaardse wezens inslikken.
Deze cellen verteren het virus, maar laten veel restjes achter. Zoals veel etercellen, kruipen ze uit het bloed de weefsels in om langs de grenzen van ons lichaam te patrouilleren.
En deze cellen kruipen de huid in en laten daar stukjes van het virus uitbarsten. Deze stukjes koortslip blijven in de huidcellen.
Aangenomen wordt dat herpes de eters heel doelbewust in de huid drijft. Om de een of andere reden heeft hij het nodig.
Welnu, in huidcellen liggen fragmenten van viraal DNA niet alleen rond, maar maken ze huidcellen aantrekkelijk voor immuniteit. Iets is er chemie met receptoren op het oppervlak van cellen.
Het immuunsysteem begrijpt de angst en begint zijn eigen huid aan te vallen.
Bij mensen op verschillende delen van het lichaam verschijnen vreemde plekkenvergelijkbaar met het doel. In het midden zal er een vloeistofbel of een stukje dode huid op een rode achtergrond zijn, dan weer een bleke rol gezwollen huid en weer een rode huid.
Dit "doelwit" wordt exsudatief erythema multiforme genoemd. Het gebeurt om verschillende redenen, maar in 90% van de gevallen is het van herpes.
De plekken doen meestal geen pijn, maar ze kunnen soms jeuken.
Erythema verdwijnt vanzelf. Het slechte nieuws is dat veel mensen bijna elke week een koortslip krijgen. Dan kunnen zulke kleurrijke manifestaties het leven enorm bemoeilijken.
Heb je van zoiets gehoord?
