Over het algemeen ben ik een zuinige vrouw en houd ik een lijst bij van gezinsuitgaven, ik ga niet elke dag naar winkels, ik probeer dingen tegen spotprijzen te kopen. Nou, voor mij wordt het natuurlijk niet gek, maar toch. Ik zal je vertellen hoe ik mezelf een keer in de watten heb gelegd en er veel spijt van heb gehad.
Ik had een reis naar een andere stad, en ik zou al een kaartje nemen op de gereserveerde plaats, maar zoals altijd begonnen ze me ervan te weerhouden. Eerst mijn man, dan mijn collega op het werk, dan mijn moeder. Iedereen probeerde me over te halen een kaartje in een luxe coupé te pakken.
Over het algemeen vind ik het erg leuk om met de trein te rijden. En over het algemeen stoorde de gereserveerde stoel me nooit. Mensen komen naar buiten, komen binnen, iedereen heeft een ander lot, zijn eigen zaken, zijn eigen verhalen. Maar alles zou een kapel moeten hebben Mijn voorwaarden zijn de reistijd van twee dagen, netheid in de wagon, droge kast en voldoende passagiers. Maar ik had een reis van 4 hele dagen en onder de aanval van mijn familie en vrienden begon ik te twijfelen. De economie is goed, de pad stikte me slecht, maar één geval besliste alles.
Ik keek door de treinkaart en zag ineens dat er tweezitscoupés waren. En slechts één had twee lege stoelen. Alleen dit is geen suite, waar beide planken lager zijn, maar een gewoon compartiment en de planken boven elkaar. Ongewoon, maar het past bij mij. En ik kocht nog steeds een plek vanaf de onderkant.
Op de dag van de reis was ik erg verrast toen ik mijn coupé binnenkwam, het was erg smal, krap, het is goed dat ik niet bang ben voor krappe ruimtes. Ik kreeg linnengoed van de conducteur, maakte mijn "bed" op, at, dronk thee. De stemming werd beter. De hele dag reed ik alleen, keek door het raam naar de landschappen en genoot ervan.
Maar het geluk eindigde de volgende dag. Er werd op de deur geklopt, ik deed open, de conducteur stond op de drempel en naast haar zat een heel dikke man. Dus ik kreeg een buurman, wat ik niet had verwacht, want ik had nog drie dagen te gaan.
De man klom het compartiment in, zweetdruppels rolden over zijn voorhoofd. Hij stelde zichzelf voor als Stanislav, vertelde snel dat hij op zakenreis was en slaagde er nauwelijks in om een treinkaartje te kopen. Over het algemeen zou hij op een werkende machine worden meegenomen, maar die ging kapot. Nou, dit is een direct lot, dacht ik, zo'n triest, verschrikkelijk lot.
De medereiziger bood aan om iets te eten, maar ik weigerde en gaf hem vriendelijk mijn plaats zodat hij kon eten. De rest van de reis at of sliep hij. Toen hij at, bleek ik in een hoek te moeten zitten en hem niet te hinderen, en toen hij naar boven klom, begon ik in paniek te raken. Ik was zo bang dat hij op me zou vallen, en ik kon gewoon niet goed slapen.
Dus reed ik, bang voor mijn leven, en zodra ik erin slaagde een dutje te doen, werd ik gewekt door een vreselijk gesnurk in het hele compartiment, en de geur van knoflook en wat ander voedsel hing in de lucht. Ik ben de tel al kwijtgeraakt hoe vaak ik Stanislav een eetgelegenheid moest geven, en hoe vaak ik bad dat hij niet op me zou vallen! Het was een echte gruwel! Ik heb geprobeerd, eerlijk gezegd, de pluspunten in de situatie te vinden, zoals psychologen adviseren. Maar ik kon het niet. En op de een of andere manier kwam ik op mijn bestemming.
Dus waarom schrijf ik dit hier allemaal? Bovendien zal het fijn zijn om in zo'n compartiment te rijden voor degenen die alleen reizen of met een vriend / collega / familielid. Niemand weet wie er over een dag bij je komt en hoe dit je zenuwstelsel zal beïnvloeden.
Misschien is mijn verhaal nuttig voor iemand. Opnieuw was ik ervan overtuigd dat ik naar niemand hoef te luisteren, en het is beter om te doen wat mijn hart zegt, nou ja, of een pad die wurgt.
Het originele artikel is hier geplaatst: https://kabluk.me/psihologija/kupila-bilet-v-komfortnom-kupe-i-silno-ob-etom-pozhalela.html
