Sasha is 30 jaar oud. Ze kan zichzelf helemaal niet in dit leven vinden. Ze kreeg geen goede opleiding, vond geen vrouwelijk geluk en het geluk van het moederschap. Ze is constant boos en nerveus, kijkt mensen niet met angst aan en is op de een of andere manier op miraculeuze wijze een psychotherapeut binnengelopen.
Sasha zag er 40 jaar oud uit, maar volgens documenten was ze pas 30. Het gebrek aan make-up op haar gezicht betekende natuurlijk niet dat ze niet voor zichzelf zorgde, maar de hennep van haar wenkbrauwen en droge huid, evenals ongewassen haar dat in een onzorgvuldige knot was gebonden, spraken boekdelen. Ze gaf niet om zichzelf of om wat ze van haar dachten.
De vrouw begon haar gesprek met de specialist door haar eigen moeder de schuld te geven van al haar problemen. En pas daarna slaagde Tatjana Ivanovna erin om op de een of andere manier het verhaal van het leven van een vrouw te horen.
Als kind werd Sasha strikt opgevoed. Vader was bijna altijd aan het werk, moeder werkte soms parttime, maar de meeste tijd bracht ze thuis door bij Sasha en alles op de boerderij. Ze was een strenge moeder, veeleisend over de academische prestaties van haar dochter. Als Sasha in de basiscijfers bijna één A miste, begon ze vanaf de vijfde problemen met haar studie te krijgen, en moeder schold en strafte hard voor elke drie, ze vond het niet eens leuk toen haar dochter kreeg vieren. Sasha hoorde constant zinnen: "Wat zal er uit jou groeien?", "Je hebt geen doelen in het leven!", "Je gaat werken als schoonmaker!". En het lijkt erop dat dit geen klacht was, maar haar programmeerde voor een arm zuigend leven.
Sasha liep alleen in de zomer, na school, terwijl haar klasgenoten in de tuin speelden, dwong haar moeder haar thuis te blijven of iets aan het huis te doen. Maar Sasha wilde het niet, ze wilde haar vrienden zien, ze huilde zachtjes in haar kamer, maar liet het niet zien. En er was helemaal geen sprake van een ontmoeting met de jongens. Het kind leefde alleen voor thuis en op school.
Wat betreft de cirkels en secties, alles was ook moeilijk. Er eindigde iets te laat, en de moeder vond het niet prettig dat haar dochter te laat door de straat "zwierf". En ze was sceptisch over sport en zette haar dochter op dezelfde manier op.
Toen, dichter bij de eindcijfers, begonnen alle klasgenoten, om hun kennis te verbeteren, de diensten van docenten te gebruiken. Maar Sasha's moeder was hier ook sceptisch over en dwong haar dochter om alles zelf uit te zoeken en 'aan het graniet van de wetenschap te knagen'. En ik slaagde er natuurlijk in om de examens op zijn minst te halen, maar er was geen sprake van een goede universiteit. Ten eerste was Sasha niet zeker van haar kennis, en ten tweede wilde haar moeder niet veel geld uitgeven aan de opleiding van haar dochter. Ze bleef herhalen dat ze alles zelf had bereikt en dat haar ouders haar niet hielpen, wat betekent dat Sasha het zelf kon. Maar Sasha kwam de plaats binnen waar ze iedereen meenamen, en waar ze geen speciale kennis gaven, maar alleen een korst dat je niet dom was.
Wat nu? Sasha kan geen goede baan vinden. Haar gezondheid is zwak en ze ziet er 10 jaar ouder uit dan zijzelf. Ze weet niet hoe ze met mannen moet communiceren. Ze had één vriend, die blijkbaar oprecht van haar hield, toen hij het twee jaar volhield, maar uiteindelijk rende hij weg van de ontoereikende Sasha. En Sasha geeft haar moeder hier ook de schuld van, omdat ze altijd onderwerpen over mannen vermeed en haar dochter niet toestond om jongens te ontmoeten.
Zelfs de specialist wist gewoon niet hoe hij deze ongelukkige vrouw moest helpen. En is ze zo ongelukkig, aangezien ze in haar jeugd gewoon haar handen liet vallen en alleen deed wat haar moeder haar zei? Het is tijd om uw kinderclaims tegen ouders te vergeten en zelf beslissingen te nemen. Sasha's moeder stierf twee jaar geleden, en precies hetzelfde aantal vrouwen begrijpt gewoon niet hoe ze moeten leven. Immers, samen met haar moeder verdween een adviseur uit haar leven, die haar een trap in een bepaalde richting gaf, zelfs in de richting waarin Sasha niet wilde.
Maar als je kijkt naar gezinnen waarin alles het tegenovergestelde was... Nou, de ouders volgden niet echt de academische prestaties van kinderen, ze liepen de hele dag, verdwenen in kringen en sessies, begonnen vroeg te daten het andere geslacht. En tenslotte zijn er onder deze ook mislukte droevige smarten die hun ouders de schuld geven van alles! Ze verwijten hun moeders en vaders hun slechte studies, evenals het feit dat ze hen lieten stoppen met studeren of op jonge leeftijd instemden met de bruiloft van kinderen.
Dus wie is de schuldige? Waarom geven kinderen hun ouders altijd de schuld? Misschien moet je gewoon stoppen met terugkijken naar je verleden en vooruit kijken. Begin met het nemen van beslissingen moediger en onafhankelijker. En je hoeft alleen maar voor je ouders te zorgen, al je grieven te vergeten en ze te helpen. Omdat ze het verdienen!
Mam... Wat mam ook was, ze heeft je leven gegeven. Niemand heeft haar uitgelegd hoe ze je correct moest opvoeden. Je groeide op en zij groeide naast je op als een moeder. Ze maakte zich natuurlijk zorgen om je, huilde, wist niet wat ze moest doen. Ze wist niet wat ze moest doen - je laten gaan wandelen of je niet door de straten laten dwalen, je uitschelden voor een drieling, of opgeven en minder streng zijn. En nu we ouders zijn geworden, hebben we er zoveel vertrouwen in dat onze kinderen alles krijgen1. We zijn er zeker van dat we zo hard voor ze proberen en dat ze ons daarvoor dankbaar zullen zijn. En als ze dat niet doen?
Geloof jij in boemerang? Dus misschien moet je het niet in de richting van je ouders rennen, om hem niet weer op het achterhoofd van je eigen kinderen te krijgen? Zijn de ouders van de heldin van het verhaal de schuld van haar problemen, en zijn uw ouders de schuld van uw problemen? Wat denk je?
Het originele artikel is hier geplaatst: https://kabluk.me/zhizn/sasha-obvinila-vo-vseh-svoih-problemah-mamu-no-razve-delo-v-nej.html
