In feite gaat het virus nergens heen. Het ziet eruit als een knoedel in een pan.
De meesten van ons zullen vroeg of laat besmet raken met herpes simplex. Immuniteit kan het virus meestal niet volledig elimineren en het nestelt zich in onze zenuwknopen. Ofwel in het hoofd of dichter bij het heiligbeen. Daar kan immuniteit hem niets doen.
Als het immuunsysteem verzwakt of, om een onbekende reden, het virus plotseling besluit om uit de zenuwknopen te komen en zich op onze lippen of elders begint te vermenigvuldigen. Het klinkt onaangenaam. Maar interessant.
Nou, dat wil zeggen, puur vanuit een theoretisch oogpunt, we weten dat herpes een virus is dat niet kan zwemmen of kruipen. Het is gewoon een stukje DNA verpakt in een eiwitverpakking. Dus hoe komt het van diep verborgen zenuwknopen in de huid?
In feite bleef het virus, zoals het zich in de zenuwcellen bevond, daar formeel.
Het is een feit dat onze zenuwcellen zeer, zeer lange processen hebben. Soms zijn ze een meter lang. Wat we zenuwen noemen, is een complexe bundel zenuwcelprocessen.
Het proces van een zenuwcel maakt deel uit van de zenuwcel zelf. Zoiets als communicerende vaten. Nou, zoals een zandloper. Van de ene helft van de zandloper wordt iets in de andere helft gegoten. Maar het systeem is gesloten.
En binnen de processen vinden constant een soort intracellulaire aangelegenheden plaats. Een soort beweging.
Daar, in deze processen, is er een heel systeem, vergelijkbaar met een spoorweg met rails en kleine treinen die ergens langs de zenuw gaan.
Het is duidelijk dat alles in onze cellen kookt en kookt en beweegt. Virussen floppen daar ook als gekookte dumplings in een pan met kokend water.
Het virus weet niet hoe hij moet kruipen of zwemmen, maar als zo'n knoedel op een trein stapt die langs de stekels rijdt, zal hij ermee naar de periferie rennen. In de huid. En daar zal het zich al beginnen te vermenigvuldigen. Misschien maakt hij bellen op zijn lippen, of misschien stampt hij zichzelf gewoon rustig. Er zijn verschillende mogelijkheden.
Ongeveer hetzelfde schema werkt met het rabiësvirus. De gekke hond bijt in onze vinger, en het virus gaat de weg op met dezelfde passerende locomotief. Maar alleen in de tegenovergestelde richting - richting onze hersenen.
Beschikbaar?
