De oudere generatie zegt dat het vroeger erg moeilijk was voor gezinnen met kinderen om te leven. Maar ook al leven we niet meer in een vakbond, er is niet veel veranderd. Toch zijn het de gezinnen met kinderen die het moeilijkst hebben. Babyvoeding, kleding en andere producten zijn erg duur. Voordat iedereen borstvoeding kreeg, is het natuurlijk gratis, maar nu zijn er veel kunstmatige mensen, gebruikten ze luiers, nu gebruikten ze luiers en naaiden ze zelf kleding. Hier komt waarschijnlijk alles te veel uit. En ik wil het allerbeste voor mijn kind.
Daarom hebben veel stellen nu geen haast om kinderen te krijgen, maar willen ze eerst opstaan en een fatsoenlijke baan vinden zodat het gezin niets nodig heeft. Maar iemand wacht niet op betere tijden, en iemand heeft hier geen tijd voor, net zoals Anton en Lida niet hadden. Het paar had een mooie romance en ze hadden ook geen kinderen gepland, maar het bleek dat toen het meisje met haar geliefde trouwde, ze al zwanger was van een tweeling van hem. Hier is zo'n test of een geschenk uit de hemel, iedereen neemt het op zijn eigen manier waar.
Anton en Lida dachten er niet eens aan om de zwangerschap af te breken, omdat ze het een lage en onverantwoordelijke handeling vonden. Je kon nergens heen, het was eng, duur, maar het was nodig om een beslissing te nemen en je voor te bereiden op aanvulling in het gezin.
Anton werkte toen al, maar Lida kon natuurlijk niet werken. Een moeilijke zwangerschap, een moeilijke bevalling, en toen was er veel geknoei met baby's, en het was nodig om minstens tot drie jaar oud bij hen te zitten. En daar was Lida van plan ze aan de tuin te geven en uiteindelijk aan het werk te gaan. Er kon nergens heen, niemand hielp. En Anton verdiende weinig, maar het had geen zin om een andere baan te zoeken, want het gemiddelde salaris was overal vrijwel gelijk.
Op een keer kwam Anton thuis van zijn werk en zei tegen zijn vrouw:
- Lood, ik stop ermee. Mijn kracht is weg!
- Hoe? Wat ben jij? Ben je gek? Waar gaan we de kinderen voor voeden? Hoe gaan we leven?
- Dus kalmeer alsjeblieft. Ik ga in een andere stad werken. Het laatste salaris werd aan mij gegeven. Je zult wat kleren voor me moeten kopen en je hebt wat geld over. En daar stuur ik je later meer.
- Je hebt alles zelf beslist! Waarom heb je dit niet allemaal met mij besproken?
- Lead, ik kreeg een baan aangeboden en ik moest meteen een antwoord geven, en ik moest snel gaan. Er was dus geen tijd om alles te bespreken, anders zouden ze de plaats innemen, maar het geld was niet slecht.
- Oke dan. Wat kun je hier doen? - Lida glimlachte droevig en omhelsde haar man.
De dingen die Anton moest kopen, waren niet goedkoop. En het bleek dat de man slechts tweeduizend roebel van het hele salaris had. Lida barstte in tranen uit:
- Hoe stel je je alles voor? Hoe ga ik met dit geld bij mijn kinderen leven, Anton?
- Lood, nou, er is eten in huis. Ik vulde de vriezer helemaal, kocht granen en groenten. En er zijn nog steeds wendingen! Ze zullen me het eerste salaris geven, ik zal je zeker geld sturen!
'Oké, we halen het er op de een of andere manier uit,' kalmeerde de vrouw.
De man vertrok de volgende dag. En Lida bleef bij haar tweelingbaby's. Na een tijdje besloot ze naar de winkel te gaan om formule voor de kinderen te kopen, en ontdekte dat er in plaats van tweeduizend roebel er duizend op de plank lagen. Dus Anton nam het aan. Hoe houd je het duizend per maand vol met twee kinderen?
De vrouw belde onmiddellijk haar man en vertelde hem alles wat ze dacht. Ze voegde er ook aan toe dat wanneer hij arriveert, ze onmiddellijk een echtscheiding zal aanvragen.
Op dezelfde dag stuurde Anton enkele duizenden naar de familie. Of hij had een geweten, of hij was bang dat zijn vrouw van hem zou scheiden. Maar hij leende van de jongens van zijn werk en stuurde het naar zijn vrouw.
Nou ja, en manlief!
Het originele artikel is hier geplaatst: https://kabluk.me/zhizn/muzh-uehal-na-zarabotki-ostaviv-seme-tysyachu-na-mesyac.html
