Mensen zullen absoluut altijd iets zeggen. Ze zullen je vertellen dat je mager of dik bent, dat je er slecht uitziet of dat je helder schildert, dat je veel werkt of zonder werk zit. Er zal altijd wat ontevredenheid en verwijten zijn. Absoluut altijd! Je voortdurend aanpassen aan iemand, worden wat anderen willen dat je bent, is verkeerd. Want zelfs als je verandert en alles doet wat van je "nodig" is, zul je later toch nog horen dat er weer iets met je aan de hand is. Soms is ze te jong, soms is ze al oud ...
Elena en Nikolai wonen al bijna 30 jaar samen. Lena, heel jong, trouwde met haar geliefde man. Hij is zo'n statige, dappere militair, 5 jaar ouder dan zij, zelfverzekerd, vastberaden, doelgericht. Ze is nog steeds zo'n jonge student die de doelen van het leven niet heeft begrepen, die praktisch niets kan doen. Nikolai nam het meisje eenvoudigweg in een arm, omringde haar met zorg en aandacht, vanaf de andere kant drongen de ouders en oudere zus door, die verbaasd was over Nikolai's bekentenissen aan Lena. Allen met één stem herhaalde dat het nodig was om te trouwen.
En Lena was het daarmee eens. Een jaar later verscheen de eerstgeborene en het meisje ging hals over kop haar zoon opvoeden en het huishouden doen. Haar hele leven probeerde ze haar man een plezier te doen. Ze viel af, wiegde met haar billen, kreeg een platte buik. Ze deed modieuze kapsels, manicure, pedicure en deed prachtige make-up op. Lena wist niet hoe ze anders moest leven, ze probeerde er alles aan te doen om haar man gelukkig te maken. Ze keek alleen naar die films die hij leuk vond, kookte het eten waar hij van hield en las zelfs de boeken die Nikolai haar aanbeveelde.
Het echtpaar bracht elke vakantie door in de bergen of op de rivier. Vissen, zingen met gitaar, overnachten in tenten. Iemand zal zeggen dat alles in orde is, de romantiek is echt. Maar Lena hield van al het andere, maar ze gaf nog steeds altijd toe aan haar man.
En nu, na bijna 30 jaar samenwonen in een andere campagne, uitte Nikolai zich grof over zijn vrouw. Ze bewoog naar zijn mening te langzaam met een rugzak, en Nikolai zei dat ze oud was. Hoe moet u reageren op dergelijke kritiek in uw toespraak? Het kapsel kan worden gecorrigeerd en het gewicht kan, indien gewenst, altijd worden aangepast, maar wat te doen met de leeftijd? Nikolai had een onnadenkend grove zin uitgesproken en ging naar voren, zelfs niet omkijkend naar zijn vrouw. En ze ging op een gevelde boom zitten, klemde haar rugzak in een armvol en huilde bitter.
Zoveel jaren deed ze er alles aan om haar man een plezier te doen, zodat hij zich bij haar op zijn gemak voelde. Ze heeft zelf twee kinderen grootgebracht en haar echtgenoot tegen dergelijke ontberingen beschermd. En nu kreeg ze in ruil daarvoor zo'n houding. Maar Lena droomde er haar hele leven van om op vakantie op zee te gaan, met haar vrienden naar de bioscoop en het theater te gaan, haar favoriete eten te koken, romans te lezen, een lange vlecht te dragen en nooit make-up te dragen. En ze moest een heel ander leven leiden, niet het soort dat ze zou willen.
Na veel gehuild te hebben, stond Lena op van de omgevallen boom, pakte een rugzak en liep zelf door het bos, al zonder haar man. Ze liep een hele tijd, stapte uit naar het station, stapte in de trein en vertrok. Al in de trein kreeg Lena een telefoontje van haar man, maar ze gooide het gewoon weg. Wrok overweldigde haar, en Nikolai werd voor altijd alleen gelaten met zijn verlangens. Lena was in staat om uit dit alles te ontsnappen, en zelfs als het bijna 30 jaar duurde, was ze in staat.
Maar velen blijven voortleven en kijken in de mond van een ander. Onthoud dat mensen altijd iets zullen vinden om fouten in te vinden, ze zullen altijd iets vinden dat niet bij hen past in jou. Allereerst moet je van jezelf houden, voor jezelf leven en niet voor iemand anders. We hebben maar één leven!
Het originele artikel is hier geplaatst: https://kabluk.me/psihologija/prozhila-chuzhuju-zhizn-a-potom-muzh-skazal-chto-staraya.html
