Soms lijkt het alsof alles in orde is in de familie. Het is gewoon dat niet iedereen openlijk leeft tegenover buitenstaanders, soms ben je verbaasd te horen dat een welvarend gezin een soort koude oorlog met elkaar voert. Dus het gebeurde met de heldin van dit verhaal. Ze kan niet begrijpen wat er is gebeurd en weet niet wat ze nu moet doen!
"Ik weet niet wanneer het allemaal begon, maar nu kijk ik naar mijn kinderen en ik kan gewoon niet begrijpen wat er met hen gebeurt. Ze leken naar elkaar afgekoeld te zijn. Ik herinner me hoe het vroeger was, ze waren overal bij elkaar, bewaarden geheimen, ze hadden hun eigen grappen die niemand begreep, in het algemeen waren ze vrienden - ze waren onafscheidelijk. Wat nu? Ze wedijveren constant, maken zelfs ruzie over kleinigheden, verwijten alles, gedragen zich soms alsof ze elkaar niet kennen. Een soort haat en bitterheid tussen hen. En het ergste is dat ze mij hier de schuld van geven.
Ik begrijp helemaal niet wat mijn schuld is. Ik heb ze zelf grootgebracht, alleen, met mijn hele ziel erin. En ik heb ze nooit onder druk gezet, ik heb ze veel vrijheid gegeven zodat ze de kans kregen om zichzelf te realiseren als volwaardige persoonlijkheden. En nu hoor ik constant dat ik de oorzaak ben van al hun problemen.
Elke dag kwel ik mezelf met herinneringen. Ik probeer me precies te herinneren wanneer deze vete tussen hen begon. Maar ik kan niets doen. Ik zou heel graag alles wat er gebeurt, willen analyseren en de oorzaak van hun vreemde agressieve gedrag willen vinden. Maar alles is tevergeefs. En ik heb vaak geprobeerd ze bij het gesprek te betrekken, maar ze zwijgen, veranderen van onderwerp, vertrekken. Ze is opgegroeid met holistische persoonlijkheden, en nu geven ze helemaal niets om de rest.
Ik denk dat ze misschien echt iets ernstigs hebben meegemaakt, maar ik weet zeker dat, ondanks allerlei conflicten, broers en zussen moeten met elkaar overweg kunnen en een betrouwbare schouder voor elkaar zijn, maar hier blijkt dat ze bijna vijanden zijn worden. Ik vroeg zelfs mijn vrienden om advies, maar hoe wisten ze wat er in de hoofden van mijn zoons omging. Ze hebben ook kinderen en er zijn verschillende situaties tussen hen gebeurd, maar ze communiceren nog steeds allemaal en zijn allemaal vrienden. Misschien was mijn vriendin niet verdeeld, of misschien ligt de reden in de geldkwestie. Maar ik kan twee dingen niet begrijpen: hoe kunnen familieleden op deze manier communiceren, en wat is mijn schuld?
Van kinds af aan zijn mijn zoons beste vrienden geweest, maar nu bellen ze elkaar niet eens meer. Als ze me maar vertelden wat er tussen hen gebeurde, zou ik er alles aan doen om de warme relaties te herstellen. Maar ik begon mijn vragen al openlijk op te leggen. Op deze manier zullen ze me binnenkort niet meer bellen.
En nu zou ik hier al mijn ogen voor sluiten, ze communiceren met mij, maar wat er tussen hen is, is allemaal hetzelfde. Volwassenen zijn al mensen, ze komen er zelf wel uit. Maar waarom ze mij de schuld geven van alles, kan ik niet begrijpen. Ik leef al het tweede jaar in zo'n onwetendheid en ik kan me gewoon niet herinneren wat zo'n houding had kunnen veroorzaken. Ik ben erg bang om het contact met mijn kinderen te verliezen, ze zijn mijn zin van leven, ik heb niemand anders dan zij!
Nu woon ik alleen, ze zijn lang geleden bij me weggegaan. Ik kan ze maar af en toe bellen en me verheugen over hun successen. Maar de laatste tijd ben ik er niet blij mee, maar ik huil meer. De ouderdom is niet ver weg, en ik ben erg bang om alleen te zijn! "
Het is een heel onbegrijpelijke situatie, omdat de vrouw zelf niet weet waar de 'benen' groeien door de afkeer van haar zoons voor elkaar. Wat denk je dat je haar in zo'n situatie kunt adviseren? Misschien sloot ze echt haar ogen voor alles en leefde ze in vrede? Of probeer je toch de waarheid te vinden?
Het originele artikel is hier geplaatst: https://kabluk.me/psihologija/deti-ssoryatsya-a-vinovatoj-vystavlyajut-svoju-mat.html
