Als tiener hadden we een bedrijf, 6 jongens en 5 meisjes. We kenden elkaar vanaf de wieg en kwamen vaak samen. In het warme seizoen zongen ze liedjes met een gitaar in de parken en praatten ze gewoon. In het koude seizoen kwamen we, zoals de meeste kinderen en adolescenten van de jaren 90, samen in de gangen.
En er was een jongen onder ons die altijd erg geïnteresseerd was in de meisjes. Interessanter dan de jongens. Hij begreep ons, het was niet zoals bij andere jongens. Van kinds af aan stond hij dichter bij het vrouwelijke deel, onze zogenaamde gemeenschap.
We dachten altijd dat het kwam omdat hij verliefd was op een van de meisjes. Op de een of andere manier keek hij haar altijd dubbelzinnig aan en de aandacht voor haar was altijd meer dan voor onze andere vrienden. Maar ze beantwoordde niet.
Dit meisje heeft een relatie met een andere jongen van ons bedrijf sinds ze 12 jaar oud was. Ze waren elkaars eersten, in alle opzichten, en ze zaten altijd naast elkaar en knuffelden. Onze held (die heel dicht bij de meisjes stond) wandelde vaak met dit stel en "loste" hun conflicten op en steunde het meisje op alle mogelijke manieren, als ze bijvoorbeeld vloekten. Als ze huilde, was hij de eerste die wegrende om haar te troosten. Iedereen is eraan gewend, zelfs de vriend van onze vriend.
Begrijp je hoe het eruit zag? We waren er allemaal zeker van dat hij verliefd op haar was, het is gewoon niet wederzijds.
Het duurde 5 jaar en ons stel trouwde, ondanks de voorspellingen. Een jaar later kregen ze een zoon, en deze man hing nog steeds met hen om, hielp hen met de baby, wandelde met hem en bracht al zijn vrije tijd door in hun familie.
Jarenlang heeft hij nooit aan onze vriend vastgehouden en hintte hij niet eens naar gevoelens. Haar vriend was zo berustend dat deze kerel naast zich stond dat zijn afwezigheid ongemak veroorzaakte. Hij was als een lid van de familie. Dat is het onconventionele gezin.
En dus, toen ons echtpaar een onenigheid had, op dat moment hun zoon al 6 jaar oud was, besloot onze vriend alles uit de kast te halen. En bij onze volgende bijeenkomst besloot ze, om zo te zeggen, "naar deze" man "te rijden die altijd in de buurt is. Trouwens, we waren toen allemaal behoorlijk dronken.
Volgens haar begon hij zich vreemd te gedragen toen ze met hem begon te flirten en tegen hem aan knuffelde. Hij liep bij haar vandaan, hij had het gevoel dat dit alles walgelijk voor hem was. Maar meestal konden ze uren naast elkaar zitten. Maar toen het op nauwere communicatie aankwam, werd hij afgewezen.
Een vriend vroeg gekscherend: luister, nou, je valt me al zoveel jaren lastig, laten we je goed belonen, mijn man en ik hebben al een echtscheiding aangevraagd, nu is het mogelijk.
Waarop hij haar antwoordde: ik was niet achter je aan geslagen. Ik hou van je man.
Zeggen dat ze geschokt was, is niets zeggen. De situatie gebeurde 15 jaar geleden en in die tijd waren al deze dingen erg wild, verkeerd en het was niet gebruikelijk om erover te praten.
De volgende dag gedroeg iedereen zich alsof er niets was gebeurd, ze communiceerden op dezelfde manier, maar iedereen begreep dat er een breuk was opgetreden in het bedrijf en dat het niet meer zo zou zijn als voorheen.
Ons echtpaar is gescheiden en hun vriend vond de kracht om iedereen in zijn oriëntatie te bekennen en, eerlijk gezegd, maakte de mannelijke helft van ons bedrijf enorm bang, vooral de reeds ex-man van een vriend. Er is hem al verteld over de gevoelens die onze geheimzinnige vriend voor hem heeft.
Nu communiceren we zelden, maar op sociale netwerken zie ik dat onze onconventionele vriend bij een man woont. En deze man lijkt zo veel op de ex-man van onze vriend dat het eng wordt.
Dus ik denk dat er veel van zulke mannen zijn die hun voorkeuren aan zichzelf en anderen konden toegeven? Onze houding ten opzichte van zulke mannen is tenslotte nog steeds erg dubbelzinnig en nogal negatief of hypocriet positief.
Denk je dat een van je vrienden homo is? Of misschien heeft iemand bekend en leeft hij nu met een zuiver geweten, kalm en gelukkig?
