Gulsum vond het moeilijk om te horen dat Namyk haar vader had vermoord. Ze gaf bijna iedereen de schuld dat ze met de moordenaar onder hetzelfde dak woonden en zijn brood at. Gulsum vermoedde dat Yeter de waarheid kende, maar zweeg.
Gulsum was bang dat haar moeder, voor iedereen een geheim, contact zou houden met Namyk en hem in alles zou helpen.
Gulsum waarschuwde dat als Yeter deze crimineel zou gaan helpen, ze haar niet meer in het gezicht zou kijken. Ze zal haar dochter voor altijd verliezen.
Namyk belde Yeter en de vrouw gaf hem niet op, maar vroeg om voorzichtiger te zijn. Dzhulida, die overal haar neus stak, hoorde dat Yeter met Namyk aan het telefoneren was en haastte zich om Gulsum alles te vertellen.
Yeter wist haar dochter ervan te overtuigen dat het meisje het had gehoord. Maar vanaf die dag begon Gulsum haar moeder te volgen.
Op een dag, toen de hele familie op de binnenplaats van het huis aan het dineren was, kreeg Yeter een bericht aan de telefoon. De vrouw ging naar het huis om het te lezen. Gulsum volgde haar.
Gulsum dacht dat haar moeder correspondeerde met Namyk en pakte haar telefoon en las de correspondentie.
Yeter correspondeerde met haar behandelend arts. Ze was ernstig ziek - ze had een hersentumor.
Gulsum, die hoorde over de vreselijke diagnose van haar moeder, haastte zich om haar te omhelzen. En toen vroeg ze waarom ze zweeg?
Yeter antwoordde dat ze hen niet met haar problemen wilde belasten.
