Er is altijd een soort van schadelijke chemie om ons heen. Het kan meer of minder giftig zijn. Allerlei dioxines en dergelijke. Er bestaat zoiets als een "vuile dozijn". Dit is een set chemicaliën die om verschillende redenen in het milieu terecht zijn gekomen, maar niet worden vernietigd. Ze zijn erg veerkrachtig. Ons lichaam kan ze niet snel verteren. Ze lossen graag op in vetten en komen vast te zitten in ons vetweefsel. Ze zeggen dat dit vuil tien jaar lang van ons verwijderd kan worden. Of langer.
Over het algemeen wordt de ophoping van chemicaliën in vetweefsel als een dergelijk verdedigingsmechanisme beschouwd. Dat wil zeggen, vet absorbeert wat onze hersenen zou kunnen vergiftigen.
Dit is enerzijds. Aan de andere kant kunnen toxines die zich ophopen in vetweefsel geleidelijk in de bloedbaan terechtkomen en ons langzaam vergiftigen.
Gewoonlijk komen toxines vrij uit vetweefsel tijdens gewichtsverlies. Het vet wordt verteerd en al het vuil van de lege vetcellen wordt in het bloed gegoten.
Je hoeft hiervoor niet eens af te vallen. Soms kunnen alleen de gebruikelijke dagelijkse schommelingen van verzadiging naar honger het niveau van gifstoffen in het bloed aanzienlijk verhogen.
Het blijkt dat ons vet ons tegelijkertijd beschermt en ons voor lange tijd kan vergiftigen.
In de natuur stijgt deze mest geleidelijk op in de voedselketen. Het grotere dier eet elk klein ding dat gifstoffen bevat. En verzamelt ze.
Wat te doen?
Er zijn minder gifstoffen. Dan hopen ze zich niet op in je vetweefsel.
Het grappige is dat we ze samen met het vet eten. Snijd vet uit vlees en kies voor magere zuivelproducten. Is het logisch?
