Er is een soort mensen dat niet eens weet van het gevoel voor tact. Het is voor hen belangrijker om hun nieuwsgierigheid te bevredigen, of, wat vaker het geval is, ze willen de gesprekspartner beledigen. Ik heb in mijn leven veel tactloze vragen gekregen en recente gebeurtenissen hebben me ertoe aangezet dit artikel te schrijven. Natuurlijk is het op mijn leeftijd al moeilijk om me pijn te doen of in verlegenheid te brengen, maar ik herinner me hoe velen van hen me op mijn twintigste van streek maakten.
Als je ook iets te delen hebt, welkom in de comments. Welke vragen ben je tegengekomen? Hoe reageer je?
Ben je zo mager, eet je niet iets?
Oh, ooit was het een zeer pijnlijke vraag. Mijn gewicht was bijna altijd onder het gemiddelde. Tegelijkertijd heb ik mezelf duidelijk niet teruggetrokken uit eten, het had gewoon op geen enkele manier invloed op mijn gewicht. Ik wilde wat dikker zijn, want het was moeilijk om kleren te vinden, veel dingen waren walgelijk. Later realiseerde ik me dat eten en niet dik worden een geschenk en een groot geluk is.
En ik had een kennis (zelfs een ex-vriendin) die, tijdens een ontmoeting, de kans niet miste om de vraag te stellen, waarom ben ik zo mager. 'O, ben je nog mager?' - dit is een kroongroet. Eerst was ik van streek, toen was ik woedend, toen vroeg ik een paar keer wanneer ze getrouwd was, en dat was het dan. Ja, ik pretendeer niet een heilige te zijn, soms moeten mensen op hun plaats worden gezet.
Waarom ben je zo bleek, de zomer is?
Ik heb een lichte huid, die praktisch niet bruin wordt. Ik kwam nooit uit zee met een chocoladereep, laat staan een zomer zonder vakantie. En na verloop van tijd gaf ik het idee om helemaal te zonnebaden op, mijn beste vrienden in de zomer zijn crèmes met SPF-50.
Ik kreeg meer dan eens vragen over mijn bleekheid. Eerlijk gezegd raakten ze me nooit aan, veroorzaakten geen complexen. Ik hou echt van een lichte huid, dus het is onmogelijk om me hierover van streek te maken. Ik begrijp heel goed wat tactloze mensen in hun hoofd hebben, en ik denk dat dit al hun probleem is. Nou, niet de mijne.
Kinderen wanneer?
Weet je, ik kreeg deze vraag zelden. Maar tegelijkertijd heb ik een vriend die ook getrouwd is zonder kinderen, dus het stroomt eindeloos binnen. Waar denk je dat het van afhangt? Van het vermogen om persoonlijke grenzen op te bouwen? In persoonlijke communicatie ben ik een rechttoe rechtaan en nogal principieel persoon. Dit is niet altijd het geval geweest. En weet je, het spervuur van tactloze vragen daalde dramatisch toen ik meer zelfvertrouwen kreeg. Hier is een observatie.
Een stel vragen over kinderen is het toppunt van tactloosheid. Als mensen veel tijd samen doorbrengen, maar ze hebben geen kinderen, dan zegt dat dat ze hun eigen redenen hebben. Onvruchtbaarheid, andere gezondheidsproblemen, moeilijke zwangerschappen in het verleden, grote financiële gaten. Dus waarom zou een persoon het meest persoonlijke delen met een nieuwsgierige barbaar? Bovendien zijn er mensen die geen kinderen willen. Op dit moment of helemaal niet.
Hoeveel verdien je met je man?
Ik hou niet van geldzaken. Er zijn mensen die graag praten over persoonlijke inkomsten. Ik heb. Het is heel persoonlijk voor mij. Helemaal top, als ze niet alleen naar mijn salaris vragen, maar ook naar het inkomen van mijn man. Ernstig?
Ik heb geen complexen over onze inkomsten, we hebben genoeg. Maar ik hou de informatie liever voor mezelf. We zijn geen ondergrondse miljonairs (wat jammer is), maar ik denk dat geld van stilte houdt. En ook financiële geletterdheid, maar dat is een heel ander verhaal...
Het zal voor mij zeer interessant zijn om te weten hoe u over deze kwestie denkt. Vertel je het graag?
