Dit is na het artikel van gisteren over dementie er waren vragen. Om te beginnen is er een reeks genetische eigenschappen die genetici gebruiken om het risico op dementie te bepalen. Het risico kan hoog zijn, maar dementie zal zich nog steeds niet ontwikkelen omdat het slechts een risico is. Dat wil zeggen, er is altijd een kans om er doorheen te glippen en niet gewond te raken.
Als iemand in de familie dementie heeft, vraag het dan eerst aan een geneticus. Dit is zo'n populair medisch specialisme. Vaak bezoeken moeders met kinderen hen.
Dus een geneticus kan over het risico op dementie zeggen dat het hoog, gemiddeld of laag is.
In Nederland is zo'n stad Rotterdam. Daar werd in 1990 een wetenschappelijk onderzoek gestart, waaraan enkele duizenden 55-plussers deelnamen. Het land is niet arm, dus de deelnemers aan de studie werden wijd en zijd onderzocht en daarna 30 jaar gevolgd.
Tot nu toe graven wetenschappers roekeloos door de bergen materiaal uit dit onderzoek. En ze vinden steeds meer verbazingwekkende dingen. We hebben ook veel geleerd over dementie. Ter illustratie stel ik voor te kijken naar mijn krabbels met een grafiek van de incidentie van dementie per jaar, afhankelijk van de erfelijke aanleg. De risicografiek is in het rood weergegeven. Geel is voor gemiddeld risico. Groen is een laag risico.
Nou, dat wil zeggen, je kunt grofweg inschatten dat als we het hebben over 55-plussers met een laag of matig risico op erfelijke dementie, over 15 jaar dementie meer dan één op de tien zal zijn. Dit komt ongeveer overeen met de cijfers van mijn andere artikel over dementie. Het past allemaal bij elkaar.
Maar als de erfelijkheid helemaal slecht is, dan is het risico al ergens twee keer hoger. Wat betreft.
Kortom, voor zover ik het begrijp, moet je een zeer slechte erfelijkheid hebben om je risico op dementie aanzienlijk te verhogen.
