Maria heeft haar geboorteland allang verlaten. Zelf is ze in het dorp geboren, daar opgegroeid. Toen ze op 17-jarige leeftijd van school afstudeerde, ging ze verder studeren in de stad.
Maria heeft altijd goed gestudeerd, dus studeren aan het instituut was heel gemakkelijk voor haar. Ze vond het leuk om in de klas te zitten, te studeren, huiswerk te maken en zelfs examens af te leggen. Ze hield ook van de stad. Een plek waar een persoon een enorm aantal kansen krijgt voor elke smaak. Het meisje droomde er zelfs van om zo snel mogelijk haar favoriete beroep te krijgen, een goede baan te vinden en haar enige liefde te ontmoeten. Zoals in de films, niets minder!
Het bleek dat niet ieders dromen buiten de werkelijkheid blijven. Maria heeft veel geluk. Ze studeerde af, vond een baan en trouwde twee jaar later. Een goede man, verantwoordelijk, hardwerkend, zoals Maria, zonder slechte gewoonten. Ze begonnen van ziel tot ziel te leven, baarden een zoon, even later een dochter.
Ze slaagden er zelfs in om een appartement te krijgen, kochten het met hun zuurverdiende geld, zonder de hulp van familieleden en zonder hypotheek. En voor de nieuwjaarsvakantie was Maria met stomheid geslagen door het nieuws van familieleden uit het dorp. Ze stellen de vrouw voor het feit dat ze deze vakanties haar gaan bezoeken. Hoewel Maria helemaal niet klaar was voor zo'n wending, weigerde ze haar familieleden niet. Ik besloot dat, aangezien mijn familieleden op bezoek komen, ik ze zou ontmoeten zoals het hoort.
De familie arriveerde vroeg in de ochtend. Tegen die tijd had Maria heerlijke peperkoek gebakken, heerlijke dure koffie gekocht. Maar de dorpelingen waren duidelijk niet gewend aan zo'n drankje, ze dronken het niet eens. Ze gooiden al hun spullen weg, zeiden dat ze van plan waren om voorlopig langs te gaan om andere familieleden te zien en dat ze zeker 's avonds terug zouden komen.
Maria had tijd om boodschappen te doen. Ze vond dat ze haar dorpsverwanten met iets speciaals moest behandelen, dus nam ze meer geld mee en ging naar de supermarkten. De vrouw kocht dure Franse champagne, allerlei buitenlands fruit, rode en zwarte kaviaar, allerlei soorten kazen, een gans om te bakken, rode vis. Ik koos voor de beste, dure, lekkere en kwalitatief hoogwaardige producten. En ze begon thuis te koken.
Verschillende salades, canapés met rode vis, kaviaartaartjes, fruit en kaas. Toen bakte ik een gans, en daarop broccoli met peper en kaas. De tafel werd feestelijk, gevarieerd, heerlijk!
Maria was zo blij dat ze haar dierbaren nu met lekkers kan verwennen. Maar dat waren ze niet en waren ze niet. Ze kwamen om 10 uur 's avonds aan, scharrelden misnoegd rond de tafel. Maria maakte zich zorgen, plotseling gebeurde er iets, maar niemand dacht er zelfs aan om haar iets uit te leggen. En een familielid was stomverbaasd:
"En wat doe jij hier?" Het is alsof we een soort koning zijn. En trouwens, wat voor eten is dit? Een soort gras, niets te eten. Is dit kaviaar? Ja, zo is het niet, deze is zeker niet echt! En wat is dat? Gans? En dat het onmogelijk was om gewone schnitzels te bakken en reuzel te snijden? Zijn er geen aardappelen? Hier zijn aardappelen een normaal voedsel.
Maria, bijna in tranen, luisterde naar de ondankbare gast en vroeg toen aan iedereen om in te pakken en terug te gaan naar hun dorp, aardappelen te eten. Ze kookte voor hen, ze deed er alles aan om het ze naar de zin te maken. En ze, zie je, hielden niet van het eten!
Wat denk je, heeft Mary het juiste gedaan? Of ze moest de woorden verduren die op haar neerregenden. Toch waren de dorpelingen niet gewend aan dergelijk eten, ze wilden het eenvoudiger, en Maria gaf een feestmaal. Of deed ze alles goed?
Het originele artikel staat hier: https://kabluk.me/poleznoe/poprosila-rodstvennikov-sobrat-veshhi-i-uehat-posle-togo-kak-im-ne-ponravilis-ugoshheniya.html
