De liefde van Ibrahim en Hatice was verboden. Zij is een minnares, en hij is slechts een slaaf. De geliefden droomden van een hereniging, maar ze begrepen dat Valide en de sultan nooit hun huwelijk zouden zegenen.
Bovendien besloten Valide en de sultan om Hatice te verloven met Mustafa's leraar, Mehmed Celebi, en zelfs de verloving te vieren. Hatice begreep dat Ibrahim, voor zijn liefde, zijn leven kon verliezen. Daarom boog ze nederig haar hoofd voor de slagen van het lot.
Terwijl hij op een militaire campagne naar Rhodos ging, beloofde Ibrahim zijn minnares, bij zijn terugkeer, om dit probleem op te lossen en het paleis te verlaten terwijl hij zijn geliefde stevig bij de hand hield. Ibrahim kon zijn belofte echter niet houden.
Toen Ibrahim terugkeerde van een militaire campagne, hoorde hij dat de verloofde van Hatice ziek was van de consumptie. Ibrahim hoopte dat de sultan de bruiloft zou annuleren, maar in plaats daarvan stelde Suleiman de bruiloft uit en stuurde hij de beste artsen om Celebi te behandelen.
Ibrahim realiseerde zich dat hij had verloren en wist dat hij niet rustig naar het lijden van zijn geliefde kon kijken. Ibrahim besluit het Ottomaanse rijk te verlaten en terug te keren naar zijn geboorteland Parga.
Voordat hij vertrok, schreef Ibrahim twee brieven. Een aan Suleiman, waarin hij vertelde over zijn weigering van alle privileges en titels, evenals over zijn liefde voor Hatice. En de dame bekende dat hij was weggelopen, omdat hij zijn belofte niet kon nakomen.
Ibrahim vertrok naar zijn geboorteland, waar hij zijn vader, een visser en tweelingbroer Niko aantrof.
Suleiman was echter beledigd door de ontsnapping van Ibrahim en hij beschouwde deze daad als verraad. Sultan Suleiman stuurt bewakers met een brief naar Parga, waarin hij Ibrahim beveelt terug te keren. Suleiman waarschuwde de pasja dat als hij weigerde, de bewakers in Topkapi hem met geweld zouden brengen.
Ibrahim begreep dat in de Ottomaanse landen de dood hem wachtte. Maar hij durfde het bevel van de meester niet te negeren.
Met een zware last op zijn ziel en met de gedachte aan de naderende dood gaan Ibrahim en zijn familie naar de heerser.
