“Jeans naar het theater is gewoon respectloos naar anderen toe! Als je geld hebt voor een kaartje, is er geld voor mooie kleding! Ik las deze kreet uit het hart in de blog van een theaterbezoeker, voor wie elke reis naar het theater een groot evenement is. Het is zorgvuldig gepland, er wordt reikhalzend naar uitgekeken, er wordt een budget voor vrijgemaakt, er wordt een kledingkast voor gepland. Elke keer is anders, maar altijd plechtig, met de nadruk op de schroom van eenheid met het schone.
En toen herinnerde ik me mezelf. Ik ben geboren en getogen in een dorp, ik woonde in een kleine stad, maar ik voelde me altijd aangetrokken tot schoonheid. Uitgestrekt onder de geiten en koeien. Uitgestrekt vanaf de hooizolder en landelijke discotheek.
Een uitstapje naar een café of, God verhoede, naar een restaurant of een theater is niet aan jou om naar een bakkerij te gaan. Zelfs met de taxi, waar onze mensen vanwege eenvoud en armoede geen gebruik van maken. Dit is een actie die voorbereiding vereist. Maar dat was vroeger. Hoe volwassener ik werd, en hoe meer democratische optredens ik bezocht, hoe meer ik begreep dat al deze entourage waarschijnlijker is voor jou alleen. En dat hij puur Russisch is.
Weet je nog hoe Frosya Burlakova besloot om de avondjurk van haar moeder te dragen in een restaurant in Moskou? Het was haar eigen ervaring van het moment. Een meisje uit de Siberische wildernis in een grootstedelijke instelling is een evenement. Maar voor Moskovieten is dit praktisch het dagelijks leven. Cinema uit de Sovjet-jaren 60, en vandaag is het nog relevanter.
Overal zijn cafés en restaurants waar je gewoon even binnen kunt lopen voor een hapje. Dit zijn geen VIP-luxe-elite-etablissementen waaruit je wordt weggegooid of niet wordt binnengelaten vanwege een ongepast uiterlijk, uitvalt van de algemene achtergrond gecreëerd door een massa vrouwen en mannen die aan gruzelementen werden geloosd die een spaarvarken braken omwille van zulke geval. Je hoeft je niet meer om te kleden. En godzijdank! Maar er zijn er voor wie het nog steeds heilig is.
Tijdens de laatste reis naar het theater naar de musical heb ik bewust heel goed naar het publiek gekeken. Er waren mensen die, net als ik, de basis droegen in de vorm van een eenvoudige broek en een coltrui met een sjaal. Maar er waren ook vrouwen die zich kennelijk expres verkleedden. Fluwelen jurken met decolleté, hoge hakken, haar en make-up voor de gelegenheid. En ze hadden de neiging om neer te kijken op mensen zoals ik met subtiele snuivende blikken. Ik heb ze praktisch gehoord. Nou, natuurlijk zijn ze zo verward, terwijl anderen met een paardenstaart en zonder kralen zijn.
Een paar jaar geleden kwam ik een foto tegen van een Londens theater waar een toeschouwer, die aanwezig was bij een optreden met één grote wereldster, een foto nam van de zaal. En het verbaasde me! Eerst waren de mensen in de hal met eten! Bij normaal eten: ketchupburgers, sandwiches met gesmolten kaas, enzovoort.
En ten tweede waren ze in alledaagse kleding, waarin ze in het gewone leven gaan. T-shirts, jeans, leren jacks, jeans, sneakers en sneakers... Er kwamen mensen naar de show. Mensen keken naar de voorstelling, en niet naar hoe hun buren op de kraampjes gekleed waren. En het is heel goed mogelijk dat deze mensen regelmatig, wekelijks, naar het theater gaan, vele, vele producties bekijken, hun aandacht op het toneel richten en acteren. Ze hoeven zich geen zorgen te maken over wat een dame in een bontboa zou kunnen denken die zich zou willen verkleden. En de dame werpt geen minachtende blikken op de jeugd in spijkerbroek en gympen. Haar plechtige of grillige uiterlijk is alleen haar beslissing en haar zaak.
En, naar mijn bescheiden mening, het is gemakkelijker voor jou en voor theaterfiguren, die begrijpelijkerwijs alleen geïrriteerd zouden moeten zijn door telefoontjes op mobiele telefoons.
Trouwens, het is heel interessant hoe de acteurs zich verhouden tot het publiek in jeans of andere alledaagse kleding? Vinden ze het een belediging voor het moment van eenheid met kunst?
En hoe voel je je hierbij? Vind je het nodig om verkleed te gaan in een theater of restaurant?
Auteur: theatermeisje zonder kralen en hakken
