Is het in je leven gebeurd dat je bevriend was met een persoon, vrienden was, en toen bam, en op de een of andere manier begon weg te gaan? Er waren conflicten, of integendeel, alles verliep zonder ruzie - het maakt niet uit. Het is gewoon dat je relatie de zijne lijkt te hebben overleefd, en het is allemaal voorbij. Ik heb zo'n ervaring, en op de een of andere manier was ik er erg bezorgd over. Maar toen heb ik mijn houding ten opzichte van de situatie heroverwogen en leef ik vredig verder.
Ik had een vriendin, ze studeerden samen op het instituut, niet dat ze hetero waren, maar ze zagen elkaar vaak. En toen trouwden ze met twee vrienden. Ze begonnen nog vaker te communiceren, alle vakanties samen, toen gingen de kinderen zowel met ons als met hen mee. En toen trof een of andere onzin mijn vriendin in het hoofd. Haar man begon te lopen, ontdekte ik, hij vroeg me om te zwijgen, en ik zweeg een tijdje, omdat ik niet wist hoe ik het mijn vriend moest vertellen. Ja, en mijn man vertraagde me, zei dat ik niet moest klimmen, anders zouden ze zich later verzoenen en zou ik schuldig blijven.
Ik zweeg, mijn man biechtte zelf alles aan haar op, en zei over mij, alsof hij dacht dat ik alles al had gezegd. Het is duidelijk dat ik de schuldige was. Hoe dan ook, ik zou de schuldige zijn. En ja, ze verzoenden zich, en voor het fatsoen begroeten we elkaar als we elkaar ontmoeten, maar we zijn geen vrienden meer zoals vroeger.
En er was nog een geval. Ze hebben ook lang met het meisje gepraat, en toen zonder conflicten, zonder enige andere reden, ging de relatie mis. Ik was bezorgd, nou ja, mijn vriend tenslotte. En toen zette mijn man mijn hersens in, waarvoor ik hem hartelijk dank. Hij vertelt me: "Vergeet het, bel haar niet, schrijf, lijd, maak je zorgen, zoek geen vergaderingen en probeer alles op te lossen."
Het was moeilijk, eerlijk gezegd. Maar vriendschap is allemaal dezelfde onderlinge afhankelijkheid. Het komt voor dat we verschillende wegen zijn ingeslagen, het is niet nodig om beledigd te zijn, zoek uit wat wat is. Het is niet nodig om te proberen te ondersteunen wat er al is, om te stimuleren, om doelbewust ontmoetingen te regelen, om in de ogen te kijken. Dit helpt niet, integendeel, het kan het alleen maar erger maken. Slechts één ding helpt hier, ga gewoon weg en raak de persoon niet aan, doe een stap achteruit, beëindig de vriendschap.
Weet je, het is als een glazen gordijn. Je ziet elkaar nog, je weet van elkaars bestaan, je bewaart alle fatsoen, maar je wordt gescheiden door een glazen wand. Je communiceert niet, je bent geïsoleerd van elkaar.
En ik heb op tijd en zonder spijt geleerd dit glazen gordijn te laten zakken. En weet je, het is best handig spul! Nou, je kunt niet normaal communiceren met je oude kennissen, vrienden, maatjes. Je ergert ze en je bent het zat om naar hun klachten en verveling te luisteren. En alcohol brengt je niet meer samen, en bedrijven met wederzijdse vrienden en vakanties. Nou, alles, oninteressant, ging uit. Nu dwingt alleen de formele status van vrienden je om contact op te nemen en te doen alsof alles geweldig is.
Waarvoor? Waarom heb je hier last van? Laat mensen uit je leven, raak er niet aan gehecht, dwing niemand om vriendschap te onderhouden, dat is genoeg. Glazen gordijn! Misschien zal na een jaar of twee je relatie met die mensen kunnen verbeteren, vriendschap zal hervatten, daar twijfel ik niet aan. Alles kan zijn, en misschien zal niets anders werken. De tijd zal het leren.
Maar ik zal zeggen dat op tijd weggaan van een persoon een ongelooflijk waardevolle vaardigheid is, je moet het in jezelf ontwikkelen, je moet het proberen. Dit is de sleutel tot uw psychisch welzijn! Gewoon een glazen gordijn, en leef je leven in vrede!
Wat vind je hiervan? Als je al jaren bevriend bent met een persoon, maar er is een zekere afstand tot elkaar, is het dan de moeite waard om te proberen de relatie nieuw leven in te blazen of niet, een glazen gordijn?
Het originele artikel staat hier: https://kabluk.me/psihologija/poroj-druzhbu-nuzhno-ostanovit-i-zhit-dalshe.html
