Een vriendin van mijn moeder nam vorig jaar ontslag uit een goede baan, verkocht een chique appartement en ging in een landhuis wonen. Alles, moe, moe van het uitzinnige ritme, uitgeput, opgebrand. Ze werd absoluut niet ondersteund door iemand van haar kennissen, ze waren aan het draaien bij de tempel, alsof de dame gek werd. Hoe kun je zo'n goede baan verlaten, hoe kun je het leven in een stad met veel vooruitzichten veranderen, om erin te blijven? dorp, waar een moestuin op het erf is, een moeras niet ver weg is en je een half uur door smalle straatjes moet stampen om bij de dichtstbijzijnde winkel te komen. paden?
En weet je, het kan haar niets schelen wat iemand over haar zegt. Ze voelt zich absoluut gelukkig en ze is klaar om de rest van haar dagen in dit landelijke dorp door te brengen. Ze leest boeken, ademt frisse lucht, verbouwt gecultiveerde groenten en bloemen, kookt borsjt voor kinderen. Nee, natuurlijk gaf ze niet alles op tot het einde, ze verdient thuis geld, maar naar believen, zoals ze zeggen, op jacht. Minder geld, maar ze is gelukkig.
En zo zijn er steeds meer mensen. Natuurlijk verhuizen ze niet allemaal om in de wildernis te gaan wonen, maar ze beslissen over ingrijpende veranderingen in hun leven. Ik ken bijvoorbeeld een arts die de fotografie is ingegaan na 10 jaar als chirurg te hebben gewerkt, ik ken een accountant die alles opgaf en de journalistiek inging. En elk jaar komen er steeds meer freelancers bij, want dankzij de constante beschikbaarheid van internet kun je niet meer bind jezelf aan een strak schema, een specifieke werkplek, je kunt werken zonder hun huis te verlaten, gewoon in je badjas, nippend koffie.
Iemand besluit gewoon om hun leven te veranderen, en iemand is het leven moe! Van jongs af aan wordt ons een uitgesproken mening over succes opgelegd. Is het mogelijk om een duidelijke definitie van dit woord te geven? We zijn opgeleid sinds de kleuterschool. Het is noodzakelijk, schiet op, heb geduld, geef niet op, ga je gang, doe het. En zo verder tot aan je pensioen! Gek ritme, gekke race, we zijn verplicht, maar we willen iets bereiken, iemand worden, dus we moeten ploegen zoals iedereen!
Er zijn mensen die, net als paarden, van 's morgens tot' s avonds ploegen. Ze worden niet ziek, ze zijn niet lui, ze zijn altijd aan het werk, zelfs als het een vrije dag is, ze worden niet moe, ze haasten zich niet op vakantie, ze gaan niet naar het ziekenhuis, ze vragen niet om kinderen voor matinees en vergaderingen. Omdat ze succesvol willen zijn! Is dat echt wat iedereen nodig heeft?
En wie heeft besloten dat dit is waar succes om draait? Volgens mij heeft niemand het nodig. En alleen zeer vermoeide mensen kunnen dit begrijpen. Ze laten gewoon alles vallen en realiseren zich eindelijk dat gemoedsrust het belangrijkste is, het is een kans om nergens heen te haasten, niet om te overleven, maar om te leven.
Er zijn mensen die hun hele leven rennen, rennen en dan vallen, opstaan en begrijpen dat het tijd is om alles te veranderen. Trouwens, heel vaak wordt onze generatie zo, die van jongs af aan al leiding heeft gegeven functies, en 20 jaar later realiseerden ze zich dat iedereen niet meer wil, geen stoom meer had, iedereen zag, alles leerde en wilde rest. Meestal treedt dit bewustzijn op als gevolg van ernstig overwerk of na stress. En ze besluiten zichzelf en hun leven te veranderen om te genieten, te ontspannen, zich aan te passen aan zichzelf en niet aan iemand anders.
Mensen die succes najagen en mensen die alles al beu zijn, zullen elkaar nooit kunnen begrijpen. Ieder zijn ding, want er zijn er die van deze gekke rush houden. Maar als je je plotseling realiseert dat je de kracht niet meer hebt, dat je niet meer hetzelfde kunt doen als voorheen, wees dan niet bang om je leven te veranderen. Het is te kort om zo serieus te worden genomen.
Het originele artikel staat hier: https://kabluk.me/zhizn/utomlenie-ot-uspeshnosti-i-ustavshie-ljudi.html
