Tegenwoordig worden steeds meer ouders geconfronteerd met het probleem van de verslaving van kinderen aan gadgets en games. Gevallen zijn anders. Soms wordt dit een echt probleem, omdat het kind niet langer geïnteresseerd is in het echte leven en het virtuele meer betekenisvol en belangrijker wordt.
Allereerst moet je begrijpen dat kinderen met een reden naar games gaan.
In de meeste gevallen is dit geen comfortabele omgeving thuis, problemen en conflicten met klasgenoten en docenten, gebrek aan hobby's en interesses, waar het kind slaagt, gebrek aan vrienden en kennissen met wie hij iets zou kunnen doen interessant. Het kind gaat grofweg begrijpen dat hij in deze wereld niets heeft dat hem fascineert, inclusief positieve emoties. Daarom vertrekt hij naar die wereld waar alles voor hem duidelijk is en waar hij zich prettig voelt.
Een kind omschakelen van een fictieve wereld naar de echte wereld kan moeilijk zijn. Het kind heeft zich nog niet gevormd als persoon en begrijpt misschien niet dat hij problemen heeft. En zonder de wens om de situatie te veranderen, is er geen motivatie. Daarom moeten ouders een motiverende basis leggen waarop het toekomstige leven van het kind zal worden gebouwd.
Om te beginnen moeten ouders wiens kinderen worden ondergedompeld in de virtuele wereld, met het kind praten en afstemmen op een lang werk, wat zeker tot goede veranderingen zal leiden.
Stel uw kind vragen:
Voel je je eenzaam?
Voel je je ongewenst en onbemind?
Heb je het gevoel dat het leven in werkelijkheid niet interessant en saai is?
De meeste kinderen zullen deze vragen niet meteen kunnen beantwoorden en zullen je waarschijnlijk afwijzen. Het is jouw taak om het juiste moment te vinden en het kind voor jezelf te regelen, zodat deze vragen niet klinken op een moment dat het kind druk en gepassioneerd is met iets anders. In de loop van een normaal gesprek zullen deze vragen relevant zijn en zal het kind er onbewust rekening mee houden en nadenken, zelfs als hij alle vragen beantwoordt. "nee" of zal niets beantwoorden, zijn hersenen scrollen er doorheen in zijn hoofd en na een tijdje (7-14 dagen) kun je terugkeren naar het gesprek, maar met anderen vragen:
Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat jij je geliefd en belangrijk voelt?
Hoe kan ik je laten zien dat je niet alleen bent?
In welke activiteiten bent u geïnteresseerd, maar ziet u de mogelijkheid niet om deze uit te voeren?
Het kind zal zich blijven verzetten en hoogstwaarschijnlijk krijgt u geen duidelijke antwoorden, maar deze vragen laat je hem nadenken over wat de echte wereld is en hij krijgt hulp aangeboden en steun.
Stel na 7-14 dagen opnieuw vragen, maar meer verhelderend en motiverend:
Je bent heel belangrijk voor me en ik hou van je, laten we samen bespreken wat je zou willen doen?
Misschien eens proberen je in te schrijven voor een cursus programmeren/tekenen/dansen? Ze zeggen dat het nu in de mode is en misschien wordt het je hobby.
Het zal geweldig zijn om iets cools te doen, zou je vrienden willen maken en iets interessants met hen willen doen?
Het belangrijkste in deze kwestie is geduld en begrip. Houd er rekening mee dat een kind dat heel lang games speelt, zich het grootste deel van de tijd in de virtuele wereld bevindt en niet begrijpt wat hij met zijn leven moet doen. Het is jouw taak als ouder om hem veiligheid, ondersteuning en deelname te bieden, zodat hij vol vertrouwen verbinding kan maken met de realiteit en betrokken kan raken bij iets anders dan games.
Het is heel belangrijk om te begrijpen dat dit een lang werk is, maar als je je hier zorgen over maakt, ga ervoor. Als je je kind laat zien dat er dingen zijn die interessanter zijn dan games en geleidelijk op zoek gaat naar wat hem boeit, zal hij graag wisselen en zullen games naar de achtergrond verdwijnen.
