Mijn man en ik kennen elkaar al 10 jaar en we hebben een dochter van 8 jaar. Over het algemeen hebben we geen klachten over elkaar en leiden we een normaal leven.
De echtgenoot is een heel kalm persoon, ik zou zeggen kneedbaar en zacht, op alle gebieden van het leven. Toen we voor het eerst gingen daten, vond ik het schattig. Hij maakte nooit ruzie met me, was het altijd met me eens, bracht bloemen, vervulde grillen, was beleefd en drong nergens op aan.
Het eerste telefoontje was toen ik, na drie maanden van dates en kusjes op de wang vaarwel, het niet kon uitstaan en vroeg me op de lippen te kussen.
Hij schaamde zich, maar grinnikte. Droog "geperste" lippen in een tube.
Daarna waren er pogingen om hem te leren kussen, maar hij was altijd erg onhandig. Er was een gevoel dat hij het niet nodig had, dat het genoeg was voor hem om elkaars hand vast te houden en er gewoon te zijn.
Zes maanden later hadden we de eerste keer, alweer, op mijn initiatief. Ik voelde me ongemakkelijk, van zo'n verloop van onze relatie. Maar hij is een heel goed mens, ik hield van hem, accepteerde hem zoals hij is en probeerde zijn verlegenheid te vullen met mijn initiatief.
Een jaar nadat we elkaar hadden ontmoet, kwamen we samen, speelden een bescheiden bruiloft en begonnen een kind te plannen. Hoe grappig het ook was, het banale deel van het huwelijk was het echte probleem. Ik heb het proces altijd zelf in gang gezet en soms leek het of er iets met mij aan de hand was. Hierdoor ontstonden complexen.
Gelukkig raakte ik snel zwanger en begonnen andere zorgen. Reparatie, inrichting van de kinderkamer, de geboorte van een dochter, de eerste stapjes, kleuterschool, school. 7 jaar vlogen voorbij als één dag.
2 jaar geleden kwam er een nieuwe medewerker bij ons werken. Hij begon meteen interesse in mij te krijgen. Lange tijd deed ik alsof ik zijn verkering niet opmerkte, verzette me, kneep een oogje dicht voor de sympathie die was ontstaan.
Ik begon nog harder te werken aan mijn relatie met mijn man, maar het werd alleen maar erger.
En de collega gaf niet op, hij was er altijd en herinnerde me eraan dat ik een jonge, aantrekkelijke vrouw was.
Het gevolg was dat ik, na weer een mislukking met mijn man, het opgaf en... mijn hoofd verloor.
Zodra deze relatie begon, bloeide ik op, begon ik voor mezelf te zorgen, me aan te kleden. Het was alsof er nieuw leven in mij werd geblazen. Zoveel complimenten in mijn richting, heb ik nog nooit van mijn leven gehoord!
Collega - zelfverzekerd, sterk, soms arrogant en zeer vasthoudend. En ik miste al die jaren het mannelijke principe. Ik ben het zat om me ongewenst te voelen met een echtgenoot die niet eens het initiatief kan nemen in de huwelijksplicht. En bij deze man voel ik me aantrekkelijk en vrouwelijk.
Maar ik voel me altijd schuldig. Ik ben in de war en weet niet wat ik moet doen.
De echtgenoot is in alle opzichten geweldig, maar absoluut niets als een man. En ik ben een vrouw, en ik heb mijn eigen behoeften. Al die jaren ben ik niet in staat geweest om instincten bij mijn vrouw te wekken, hoe hard ik ook mijn best deed. En ik denk niet dat het gaat werken.
De nieuwe man staat voor mij klaar om mijn man voor hem te verlaten, maar ik kan mijn lieve persoon niet verlaten, ook niet als we samenwonen, of als broer en zus.
Ik voel me walgelijk, maar ik zie geen uitweg uit deze situatie.
Ik denk dat de tijd alles op zijn plaats zal zetten. In de tussentijd... wat er ook gebeurt. Je leeft maar een keer!
