Ik wil je het verhaal vertellen van mijn voormalige klasgenoot. Ze werd enkele jaren geleden weduwe, ze heeft een zoon uit haar eerste huwelijk, die ze heel vroeg heeft gebaard. Na de dood van haar man wilde ze twee jaar lang met niemand een relatie opbouwen, maar toen ontmoette ze plotseling een man die haar weer tot leven kon wekken. In het begin was alles gewoon perfect. De man droeg Irina in zijn armen, nam zijn zoon Sasha als de zijne. Hun familie leek erg vriendelijk. We kruisten soms paden, gingen zelfs naar de natuur om uit te rusten. Toen kreeg Irina nog een dochter, het lijkt erop dat het gezin nog sterker had moeten worden, maar om de een of andere reden begon alles af te brokkelen.
Ik herinner me hoe we waren uitgenodigd om de eerste verjaardag van de kleine Vera te vieren, en onze hele familie had een zeer onaangename nasmaak van die dag. Irina's man werd erg dronken en toen hij een toast uitdeed met felicitaties voor zijn dochter, noemde hij haar om de een of andere reden zijn enige en geliefde kind. De gasten zwegen en mijn man vroeg naar zijn zoon Sasha. Toen lachte zijn stiefvader als een negatief personage uit een film en zei dat zodra zijn stiefzoon 18 werd, hij hem gewoon het huis uit zou schoppen.
De gasten waren verontwaardigd, hoewel ze het op de een of andere manier in het geheim deden. Toen zei Irina's man dat daar niet over werd gesproken, en dat hij ook zijn vrouw voor lange tijd wilde uitzetten. Vermoedelijk moet ze haar best doen, maar ze kan nog steeds nergens heen, dus laat haar het volhouden.
Het was duidelijk hoe Irina ziek werd, ze werd bleek, haar ogen tranen. Maar ze bleef vasthouden, maar stond gewoon op van de feesttafel en vertrok stilletjes naar een andere kamer. Iedereen zweeg, ik volgde Irina en zag hoe ze kinderdingen inzamelde. Ze verzamelde zowel de spullen van Sasha als de spullen van de kleine Vera. En toen ik vroeg waar ze heen ging, antwoordde ze dat ze naar haar ouders ging. Irina heeft haar eigen appartement, maar er is een renovatie en tot nu toe woonde het gezin op het grondgebied van haar man. In eerste instantie verhuurde Irina haar huis per dag, en de familie had hiervoor goed geld.
Dus ik vroeg me af of het echt kwam door één incident, vooral omdat de echtgenoot van mijn klasgenoot gewoon dronken was als een heer, ze was klaar om te vernietigen wat jarenlang was gebouwd. Ik dacht tenslotte dat ze het heel goed deden. Maar het bleek in het begin alleen goed. Met de geboorte van Vera veranderde alles drastisch. Irina's echtgenoot werd onbeleefd, ontevreden over haar kookkunsten, wanorde, intimiteit, het feit dat ze niet werkte. Maar bovenal begon hij fouten te vinden bij zijn zoon Sasha. Beledigingen en verwijten begonnen. Irina zei dat haar man haar zoon af en toe een last noemde, en haar vrouw met een aanhanger, tweedehands, defect. Hij leerde haar dat niemand haar met twee kinderen nodig had, dat ze hem moest verdragen, zo mooi en pikkend naar haar.
Irina vergaf haar man herhaaldelijk en waarschuwde dat ze hem zou verlaten, maar hij geloofde er niet in. Hij was er zeker van dat in onze tijd een vrouw met een kind, vooral met twee kinderen, door niemand nodig is. Bovendien was hij de belangrijkste verdiener van het gezin en was hij kalm, omdat hij wist dat ze zonder hem verloren zou gaan.
Ik sta altijd aan de kant van gerechtigheid. Ik ken veel vrouwen die weglopen van hun echtgenoten, en over het algemeen verontschuldig ik ze niet. Ik ken enkele dames die hun mannen manipuleren. En hier is het verhaal van Irina, die altijd een goedhartig persoon is geweest. Als ik het gedrag van haar man niet had gezien en ikzelf zijn beledigende woorden over mijn vrouw en stiefzoon niet had gehoord, dan had ik, toen ze hem verliet, kunnen denken dat het in alles haar schuld was. Ze zagen er tenslotte uit als een echt voorbeeldig gezin! Hoewel ik ook geen recht heb om te oordelen. Maar alles is hier duidelijk. Veel vrouwen tolereren vernedering van hun man, omdat ze in werkelijkheid bang zijn om te vertrekken, zijn ze bang om alle zorgen op zich te nemen, des te banger zijn om het onbekende in te gaan, met twee kinderen.
Irina slaagde er nog steeds in, ze verliet haar man. Ze verdween natuurlijk helemaal niet, maar schreef hem een afscheidsbriefje, waarin ze de reden van haar vertrek en het adres van haar woonplaats aangaf. Ze schreef zelfs dat ze klaar was om hem nog een laatste kans te geven, wat ik helemaal niet begrijp. Ja, helaas, het vetpunt in dit verhaal is nog niet gezegd, en ze hebben nog geen scheiding gehad. Maar ik hoop zo op een goed vervolg ...
Wat vind je van deze situatie? Ik zou graag de mening horen van niet alleen vrouwen, maar ook mannen.
Het originele artikel is hier geplaatst: https://kabluk.me/psihologija/kak-tolko-synu-ispolnilos-18-muzh-stal-ochen-agressivnym.html
