Shahzade Mustafa, die zijn sanjak in Manis had ontvangen, probeerde een waardige heerser te zijn van zijn grootvader Selim en vader Suleiman.
Maar hoe hard de Shahzade ook zijn best deed, al zijn acties veroorzaakten teleurstelling en woede van de soeverein.
Mustafa wilde bewijzen dat hij zijn vader waardig was en verrichtte vaak nobele daden, die de soeverein helaas niet waardeerde, maar als verraad beschouwde.
Toen Suleiman een militaire campagne voerde, besefte Mustafa de ernst van de situatie en besloot een vloot op te bouwen om tegen de Corsicanen te vechten. Natuurlijk informeerde hij de soeverein hierover in een brief, die Suleiman niet bereikte op voorstel van Rustem Pasha.
Maar later pleegde Mustafa nog een overhaaste daad - hij ging de zee op en ging aan boord van een piratenschip om een kind uit de handen van de barbaren te roven, voor wie ze een enorm losgeld eisten.
Mustafa heeft het kind en zijn volk bevrijd van aanvallen van piraten. Deze daad verdient respect, maar toen Suleiman erover hoorde, was hij woedend: hoe durfde de sjahzade de zee op te gaan en zichzelf bloot te stellen aan dergelijk gevaar?
Om met Mustafa te praten, besluit Suleiman met Mehmet te gaan jagen, waar hij Mustafa beveelt te verschijnen.
Suleiman vertelt zijn zonen over de benarde situatie van hun oom, die handelde zoals hij wilde en geen conclusies trok uit zijn daden, waarvoor hij met zijn leven betaalde.
Mustafa begreep dat zijn vader dit voor hem vertelde, en toen hij bij hem kwam om vergeving te vragen, zei Suleiman woedend:
“Je stelde jezelf openlijk in mijn plaats en nam namens mij een beslissing. Wat probeer je te bewijzen? Je bent erg arrogant geworden, trots verduistert je ogen. Het is moeilijk voor je om zelfs maar om vergeving te vragen.
Later in zijn tent verzamelde Suleiman zijn zonen en verwijderde de ring van zijn vinger, zeggende:
- Deze ring was van mijn overleden vader, hij heeft hem aan mij gegeven tijdens de jacht in Manisa. Ik denk dat het tijd is om een cadeautje te maken.
Mustafa was er zeker van dat zijn vader hem deze ring zou geven, maar Suleiman gaf hem aan Mehmet.
Gefrustreerd vroeg Mustafa toestemming om terug te keren naar zijn sanjak.
Hij besefte dat zijn vader hem op jacht had geroepen om hem een lesje te leren. Maar hij realiseerde zich ook dat als Mehmet hetzelfde deed als hij, iedereen hem zou prijzen, vooral hun meester.
Mustafa had lang geraden dat hij uit de gratie was bij de soeverein, en het geschenk van de ring aan Mehmet, die van vader op zoon overgaat, bevestigt dit nogmaals.
