Ziel en hart van Meryem na de dood van Kerim verhardden. Ze gaf Elif de schuld van het trieste lot van haar zoon, en Kahraman bedekte haar.
Meryem pleegde een monsterlijke en wrede daad jegens haar jongere broer: ze had haar pasgeboren zoon ontvoerd. Aldus ondraaglijke pijn veroorzaken bij Elif en Kahraman.
Maar later realiseerde Meryem zich dat ze een fout had gemaakt en gaf Toprak terug aan zijn ouders.
Meryem, geknield voor Kahraman, zei dat ze zijn zoon in het water wilde gooien, maar dat niet kon. Meryem vroeg haar om vergeving en legde uit dat haar geest na het verlies van Kerim weigerde verstandig te denken.
Meryem begreep dat haar broer en Elif haar een wrede daad niet zouden vergeven en zei dat ze dit huis zou verlaten. Ze hoort er niet meer in.
Maar Elif hield Meryem tegen en zei dat ze, nadat ze haar zoon had verloren, dezelfde pijn ervoer als zij. Ze begrijpt hoe Meryem zich voelt en vraagt haar niet weg te gaan.
Samen zullen we Toprak opvoeden, en hij zal onze wonden helen. Je gaf mijn zoon terug, wat betekent dat je de hele wereld hebt gegeven.
Kahraman was verrast en opgetogen over de beslissing van zijn vrouw. Hij begreep dat er geen excuus was voor de daad van zijn zus. Maar Elif was in staat om te vergeven en te begrijpen. En ze stond haar zelfs toe om op hun kind te passen.
Meriem's lot speelde een wrede grap met haar. Ten eerste verloor de vrouw haar man en nu haar enige zoon. Maar Elif en Kahraman vonden de kracht om het kwaad niet op Meryem te houden, omdat ze begrepen in welke staat ze verkeerde na het verlies van Kerim.
