In het voorjaar ontwikkelden de Britten een populaire vragenlijst om de ernst van covid te beoordelen. De ziekenhuizen waren overvol en daarom werden de patiënten telefonisch geïnterviewd. Met vallen en opstaan kwamen we met de volgende reeks vragen:
Eerst moet je ervoor zorgen dat je met de juiste persoon praat, en niet met zijn spraakzame buurman.
Het is raadzaam om te vragen of hij nu thuis is of misschien staat hij bij de kassa in de winkel. Als het in de winkel is, is alles niet zo erg.
Meteen in het voorhoofd vragen ze of hij erg ziek is. Velen zeggen dat het draaglijk is.
Als de patiënt thuis is, is het nodig om uit te zoeken of hij rechtop ziek is of al beneden is en niet meer opstaat.
Kan hij normaal spreken of stoort hij kortademigheid?
Ontdek meteen waarom de patiënt ermee heeft ingestemd met u te praten. Misschien voelde hij zich slechter, of misschien hebben zijn familieleden hem gemaakt.
Kortademigheid wordt vervolgens beoordeeld. Het is belangrijk om met de zieke zelf te communiceren, en niet met zijn familie.
Eerst vragen ze hoe het met zijn kortademigheid gaat. Bovendien zou het slechts een open vraag moeten zijn. Daar kun je geen ja of nee op antwoorden. Het is noodzakelijk om de patiënt te provoceren om een gedetailleerd antwoord te geven. Tijdens het beantwoorden hoor je hem puffen. En toch vraagt u niets. Er is dus minder kans dat de patiënt gaat liegen.
Er zijn drie kritische vragen over kortademigheid:
- Verstoort kortademigheid het spreken?
- Heeft u last van kortademigheid als u gewoon zit en niets doet?
- Stoort kortademigheid bij normale activiteiten?
Als dit het geval is, moeten we de veranderingen in de tijd nog achterhalen.
Dat wil zeggen, het is niet zo belangrijk hoeveel een zieke op dit moment klaagt. Het is veel enger als hij zegt dat het sinds gisteren merkbaar erger is geworden.
Luister of u een piepende ademhaling of een piepende ademhaling door de telefoon kunt horen die u nog niet eerder hebt opgemerkt.
Het is meestal onmogelijk om de ademhalingssnelheid via de telefoon in te schatten, maar als het mogelijk was om een videogesprek te organiseren, kan worden berekend hoe vaak de patiënt ademt. Soms kan het blote oog zien dat hij abnormaal vaak ademt.
Sommige dingen waarover de patiënt vertelt, hebben een aparte betekenis. Als ze klagen over blauwe lippen of een blauw gezicht, is dit een ernstig teken van zuurstofgebrek.
Als u over blauw in het gezicht hoort, moet de patiënt zeker naar het ziekenhuis gaan.
Familieleden van de patiënt kunnen praten over waarschuwingssignalen zoals vlekken op de huid, pijn op de borst en hoofdproblemen. Als de patiënt begint te vertragen, stopt met plassen of, integendeel, zichzelf voor de eerste keer nat maakt, kan zijn arteriële druk, reageert ongepast, wordt niet wakker als hij wakker wordt, dan lijkt dit alles op een scherpe verslechtering, waarmee je thuis kunt doen er is niks.
Nu klaagt iedereen constant tegen iedereen. Maar met zo'n vragenlijst kun je de verslechtering in de tijd opmerken.
