Toen ik klein was, zoals alle normale kinderen, had ik een hekel aan uien. Nou, hoe klein - tot 30 jaar oud. Na 30 jaar realiseerde ik me plotseling dat de houding ten opzichte van uien een teken is van echte volwassenheid. Het is net als wanneer je bij je ouders weggaat en beseft dat je voor het appartement moet betalen en dat het geld niet van het nachtkastje wordt gehaald. De dag waarop u absoluut bewust een ui neemt om deze in uw eigen bereide gerechten te doen, kan worden beschouwd als een punt uit de telling van het echte volwassen leven. Echte menselijke volwassenheid.
Uien in de kindertijd lijken een volledig overbodig element van het gastronomische leven te zijn. Ik koos absoluut overal uien uit en stapelde ze netjes op een stapel op een bord onder de afkeurende blikken van volwassenen die me verbrandden omdat ik het werk van de gastvrouw niet respecteerde. Ouders geloofden dat dit van mijn kind was: het is duidelijk dat kinderen meer van chocolaatjes en kauwgom houden dan van walgelijke bitter gestreepte traanringen. Maar mijn jeugd sleepte zich voort.
Vecht met shoarma
Op een keer nam ik een shoarma in een eetcafe op een station, omdat ik vreselijke honger had. Ik nam gretig een hap van het eerste stuk en realiseerde me dat verse uien ongeveer 30% van de totale vulling uitmaken. Maar je kon je nergens terugtrekken ...
Ook al was het geen restaurant met een Michelin-ster, het allemaal uitspugen voor een verbaasd publiek leek me een schilderij van mijn eigen hulpeloosheid, om nog maar te zwijgen van een gewone onfatsoenlijkheid. Ik besloot mijn gezicht te redden en deze uitdaging waardig aan te gaan. Bovendien wilde ik heel graag eten.
Ik kromp ineen, spande me, beet snel, kauwde snel, de tranen liepen over mijn wangen en toen spoelde ik het allemaal weg met een glas koffie, ademde uit, huiverde en hield mijn adem in en ging met opgeheven hoofd naar buiten. Zoals na een gevecht met de vijand waarin ik won.
Subtiele hints en sappige handjes
Een vriend van mij valt de serveersters in een café altijd lastig:
'Zeg eens, is er beslist geen boog? Weet je dat zeker? Kunt u mij dit garanderen? Weet je, ik moet er honderd procent zeker van zijn dat er niet het minste vleugje ui in dit gerecht zit, anders vervang ik het. "
En ik heb altijd volledig aan haar kant gestaan.
Een andere vriend van me houdt ervan om waar mogelijk uien te plannen. Ooit waren we ons aan het voorbereiden op het nieuwe jaar en rommelden we wat in de keuken. Ik heb Olivier gemaakt, zij - salade met krabstokken. En plotseling zag ik dat ze uien aan het snijden was... In een zoete salade met krabsticks. Degene waar krabsticks samensmelten tot een gastronomische wals met suikermaïs. Bittere en walgelijke uien, de boosdoener van de tranen uit mijn kindertijd, morsten op een bord.
- Waarom, waarom is er dan een boog??? - Ik fluisterde hulpeloos, in de hoop tijd te hebben om haar af te brengen.
'En we doen deze salade altijd zo,' zei ze kalm, emotieloos een handvol op de suikermaïs harkend.
Natuurlijk heb ik de salade niet aangeraakt.
Ui-verlichting
Na 30 begon ik plotseling koolsoep, soepen, mengelmoes en jus te koken. Natuurlijk geen boog. Toen ik eenmaal mijn eerste borsjt had gekookt, besefte ik dat er iets in ontbrak. Hoe jammer het ook was om toe te geven, het was de ui die ontbrak, waarvan ik me tot het laatst ontgrendelde. De volgende borsjt maakte ik met uien, en het was alsof de verlichting me bedekte - net als de Indiase yogi's die uitgehongerd zijn en met spijkers op een mat liggen. "Het is smakeloos zonder uien.. het is niet lekker... smakeloos "- klonk een verraderlijke echo in mijn hoofd.
Maar tot op de dag van vandaag kijk ik met een huivering naar Morozko, waar Marfushka onder een boom een ui kauwt als een appel. En op dezelfde manier sluit ik van binnen mijn ogen als ik zie of iemand levende rauwe ringen neemt, bijvoorbeeld op een haring snijdt en met smaak knarst. Misschien ben ik niet genoeg gegroeid om bij de Franse uiensoep en gefrituurde uienringen te komen.
© Yana Stoyanova
