Het is lang geleden dat ik schreef over mijn orthodontische behandeling. En er is nog niet veel om over te schrijven. Ik heb nog twee maanden pauze tussen de bezoeken aan de orthodontist, dus mijn meldingen lopen vertraging op.
13 november 2019 Ik was welkom. Ik stelde me ongeveer voor wat ze me zouden aandoen. Daarom gingen mijn man en ik de dag ervoor naar een café, waar ik, als een ter dood veroordeelde, aan wie ze een menu brachten voor de dag van executie, mijn maag vulde met broodjes en heerlijke Napoleon.
Ik begreep tenslotte dat ze naast het installeren van een nieuwe miniscrew ook de elastische banden zouden teruggeven, zonder welke ik geweldig leefde, en ik heb ze helemaal niet gemist. Dit zijn geen elastiekjes, maar echte vislijnen, een martelwerktuig voor de tong.
Ze veranderden de boog voor mij in een dikkere, verbonden mijn kleine twee (
daarvoor hebben ze me met een veer uit elkaar geduwd, in de toekomst komt er een kroon). Ze zeiden dat wanneer de beugel in een boog wordt, ik hem zelf kan sluiten. Wat-oh-oh? Nee, natuurlijk hou ik van dit alles, maar toen werd er iets eng voor me: kan ik het zelf doen, het lijkt erop dat alles zo simpel is, maar toch. Natuurlijk zei mijn orthodontist dat als ik het slot niet zelf kon sluiten, hij zou helpen. Maar ik ben een onafhankelijke en nieuwsgierige dame, dus ondanks al mijn angsten wil ik proberen het zelf te sluiten :-)Weet je wat mij en de orthodontist heeft verrast? De tanden na het vervangen van de boog deden bijna geen pijn! Ik ben waarschijnlijk al aan alle pijnen gewend en besteed er geen aandacht aan.
Ik heb een minischroefje. Volgens mijn gevoel zat het recht in het jukbeen geschroefd. Waarvoor? Om de verlaagde 6-ku omhoog te brengen en samen met de 7-ka terug te trekken, omdat ze de 5-ku hebben verpletterd en hem helemaal niet voorbij laten gaan.
De installatie van de miniscrew was pijnloos: ze gaven een injectie, ik voelde niets behalve druk, omdat de miniscrew er met kracht in werd gedraaid. En het leek me zo sterk dat ik bad om mijn kaak niet te breken :-)
Toen ik thuiskwam, begon de vorst te verdwijnen. En dan begrijp ik dat ik mijn mond echt niet kan openen omdat mijn wang trekt. Twee dagen van kwelling: eten, tandenpoetsen en glimlachen was voor mij bijna een marteling. Ik besloot te kijken, voor zover mijn wang het toelaat, wat me daar tegenhoudt en waarom de miniscrew me wrijft.
Het bleek dat de miniscrew met een elastische band recht door de wang ging en dat de kop van de schroef niet zichtbaar was omdat deze erin zat. In paniek schreef ik de orthodontist en voegde een foto toe, hij meldde me aan voor de volgende afspraak.
Na onderzoek en mijn klachten werd besloten om de miniscrew te verwijderen en na sterilisatie anders te plaatsen. Ook al stond hij perfect, en de stuwkracht hoek was precies wat nodig was.
De schroef werd verwijderd, alle elastiekjes werden verwijderd en ze werden gestuurd om op 16 december te wachten op de volgende afspraak en herinstallatie.
Op 16 december hebben ze de minischroef opnieuw geïnstalleerd, alle elastiekjes vastgemaakt en me naar huis gestuurd om te lijden. Toen de anesthesie afnam, had ik twee uur lang zoveel pijn dat ik bijna huilde van mijn toestand. En ik moet nog voor zaken naar de andere kant van de stad, in de spits, als je een half uur een meter rijdt.
En het toeval wil dat, op dat moment dat ik nauwelijks kan spreken, vanwege de pijn en de terugkerende verlangens die goddeloos op mijn tong drukken, voorbijgangers leken te hebben samengespannen en om de weg te vragen, maar ik kan me normaal gesproken niet eens verontschuldigen, niet nadenken of helder praten.
Alle pijn verdween de volgende dag. Ik heb me neergelegd bij elastiekjes en miniscrews, maar mijn kleine twee, die al op hun plaats hadden moeten komen, wilden dit absoluut niet doen. Ik ontdekte de reden bij de volgende afspraak op 30 december. Het blijkt dat de sloten op de beugel waren gesloten en niet in de boog konden komen.
Mijn orthodontist verbond een deuce met de boog (het deed pijn en het voelde alsof mijn tandje op het punt stond te breken), veranderde de elastische banden in sterkere en stuurde me om met deze hele structuur te lopen tot 3 februari.
In de afgelopen maand begon ik op te merken hoe mijn gezicht is veranderd, hoewel ik tot nu toe alleen beugels aan de bovenkaak heb en aan de beet zelf, er wordt niet gewerkt. Symmetrie is minder opvallend geworden, de tweede kin is weg, de jukbeenderen zijn meer uitgesproken geworden. Nu heb ik het gevoel dat een andere persoon me in de spiegel bekijkt.
Nou, wat kan ik uiteindelijk zeggen. Wacht niet met tandheelkundige behandelingen, wees niet bang voor tandartsen. Het behandelen van tanden doet helemaal geen pijn, maar het oplossen van problemen na het trekken van tanden is veel pijnlijker en duurder. Als ik op 17-jarige leeftijd niet bang was geweest en de onderste 6 had genezen, had ik nu alleen een beugel. En er zou minder pijn zijn, ik zou niets weten van miniscrews. En hoeveel geld zou ik besparen ...
Ik zou willen zeggen over de grootste prestatie in 2019 - Ik hield van tanden behandelen. Vroeger was ik zo bang (en in eerdere artikelen vertelde ik je waarom) dat dit voor mij nu echt een enorme prestatie is. Op Instagram vroegen mijn abonnees hoe ik verliefd werd op tandheelkundige behandelingen, alles is eenvoudig - een goede tandarts!
Wordt vervolgd...
Eerste deel. Voorbereiding om beugels te installeren
Tweede deel. Installatie van beugels en de eerste minischroef. Eerste maand tussen accolades
