Het bleek dat sommige mensen denken dat als ze niets eten, het glucosegehalte in het bloed zal dalen en niet kan stijgen. Alsof het zo'n goedkope vervanger is voor de alvleesklier. Nee, burgers, zo werkt het niet.
Als we niet eten, zal onze bloedglucosespiegel inderdaad dalen, maar onze geliefde lever zal deze niet te laag laten dalen. De lever heeft drie manieren om dit te doen.
De eerste manier is glycogeen.
De lever slaat glucose op, chemisch verpakt in een strakke zak. Ongeveer zoals de stenen van de aannemer, die het kind op dwaze wijze tot één verbond. Daarna kun je het onderdeel niet zomaar van het stuk scheiden.
Deze strakke hoeveelheid glucose wordt glycogeen genoemd. Dit is in wezen dierlijk zetmeel. Je kunt hem niet levend in het bloed dumpen. Kissel zal werken.
Om dit glycogeen in delen uit elkaar te halen en individuele glucosestenen het bloed in te sturen, heb je een lever nodig. Het kind roept zijn moeder, en de levermoeder komt en demonteert zijn constructeur in vele afzonderlijke stukjes glucose. En iedereen is blij.
Alleen dit geluk duurt niet lang. Ongeveer een dag.
Na een dag stopt de toevoer van glycogeen in de lever en begint het glucosegehalte in het bloed te dalen.
Dan stopt de levermama het vet erin
Dit is de tweede manier. Vanwege het lage glucosegehalte in het bloed slaat ons vetweefsel alarm en begint het brandhout in de lever te gooien. Ik bedoel, dik.
Vet stroomt niet zomaar de lever in als een stroperige gele rivier. Niet. Ten eerste breken ze het ergens in de periferie op de knie als een droge stok, en fragmenten van vet - vetzuren en glycerine - vliegen al de oven in.
Van al dit goede zal de moederlever van het huishouden veel glucose en ketonlichamen zoals aceton bakken.
Als er thuis niets te eten is, zal de levermoeder onze uitgehongerde weefsels en organen leren zich te voeden met stinkende aceton. Wel, hij zal het met iets kruiden, hem overtuigen, zijn voorhoofd kussen, en de hongerige inwendige organen zullen met tegenzin op deze aceton gaan kauwen. Prima. Je kan eten.
Glucose zal daar ergens zijn. Klein, maar het zal zijn.
Ongeveer dezelfde methode werkt met eiwitten.
Wat voor truc is dit? - De derde.
De lever verzamelt dus verschillende aminozuren op de bodem van het vat, waaruit de eiwitten van onze spieren en andere nuttige organen zijn gemaakt. Die zullen natuurlijk afvallen, maar toch zullen ze gehoorzaam de laatste broek aan het bedrijfsleven geven.
Slechts één moederlever weet van welk aminozuur dan ook iets nuttigs te maken. Niemand in ons lichaam kan dit meer doen.
Die aminozuren die lekkerder zijn, worden door de lever omgezet in zoete glucose. En het tweede leerjaar gaat naar de bereiding van acetonsoep. Mama's lever mist niets.
Kortom, glucose wordt in dit huis nooit vertaald. Het is misschien niet genoeg, maar het zal het zijn.
