Larisa is iets meer dan 60 jaar oud. Nog niet zo lang geleden stierf haar man en werd ze alleen gelaten. Ze had natuurlijk kinderen - een dochter en een zoon, maar ze hadden al heel lang hun eigen nesten gebouwd en zagen hun ouders zelden, alleen op vakantie.
Larisa en haar man woonden in een groot huis, maar nu de vrouw hem niet meer nodig had, voelde ze zich daar erg eenzaam, vooral omdat daar volop schoongemaakt werd. Daarom besloot Larissa het te verkopen. De omgeving is erg mooi, een huis met een goed perceel, vruchtbare grond, een kleine appelboomgaard. Alle voordelen van beschaving zijn in het huis, gewoon kopen, intrekken en wonen.
Larisa verkocht het huis heel snel en kocht voor zichzelf een klein eenkamerappartement. Ze had ook een auto, haar overleden echtgenoot reed haar, en de vrouw had zelf geen rijbewijs, dus ze verkocht de auto ook snel. Er was niets te doen, Larisa was met pensioen, er was genoeg geld en zelfs van de verkoop van onroerend goed was er een behoorlijk bedrag. De vrouw dacht dat als ze iets niet deed, ze beslist gek zou worden. En ze besloot te reizen, ze had hier lang van gedroomd, dus keek ze snel door de plaatsen waar ze heen kon, verzamelde wat spullen en reed weg uit haar geboorteplaats.
Eerst ging Larisa naar het nabije buitenland. Ik huurde meteen een hostel, liep door de straten, genoot van de bezienswaardigheden. Maar Larisa kon lange tijd niet stilzitten, des te meer was het nodig om een bron van inkomsten te hebben. Daarna kreeg ze een baan als assistente in een restaurant. Larisa heeft daar zes maanden gewoond! En toen besloot ik verder te reizen. Dus de vrouw reisde de halve wereld rond, en overal vond ze een parttime baan. Ze werkte in restaurants, cafés, markten. Ze voelde zich zo goed. Ze herstelde van de dood van haar man, ze ontmoette nieuwe mensen, ze probeerde veel, leerde veel.
En nu, na 5 jaar, keerde ze terug naar haar vaderland. Ze dekte een grote tafel en nodigde de kinderen bij haar uit. Tegen die tijd had de zoon al een kind gekregen, de dochter was zwanger. Larisa miste dit allemaal, ze was ongelooflijk blij haar familieleden te zien.
De ontmoeting was erg vreugdevol. Larisa praatte veel over haar nieuwe leven, de kinderen glimlachten en keken droevig weg. Hun vreemde gedrag maakte de vrouw erg geschrokken en ze vroeg direct wat er was gebeurd. En haar zoon verbaasde haar gewoon met zijn woorden. De kinderen besloten hun moeder in een verpleeghuis te plaatsen!
Larisa was gewoon geschokt. Hoe konden haar eigen kinderen zoiets doen? Ze was niet hulpeloos, ze was gek. Ja, haar man stierf, maar nu Larisa tot bezinning kwam, besefte ze dat haar vleugels waren gegroeid, ze had een nieuw leven. En dat is hoe ze haar willen vernietigen.
De zoon legde uit dat er veel mensen in het verpleeghuis zijn en dat Larissa daar plezier zal hebben. Maar de vrouw wil daar niet heen. Daar zal ze niet de kans krijgen om te reizen, daar zal ze vervagen, daar zal ze het zeker niet lang volhouden.
Larisa zag veel soaps waarin, volgens de plot, de kinderen van de heldin haar naar een verpleeghuis stuurden. Maar ze had nooit gedacht dat een dergelijke situatie haar zou kunnen beïnvloeden. Nu begrijpt ze gewoon niet wat ze moet doen! Werkelijk, met een gezond verstand en een gezond lichaam, zonder hulp van haar kinderen te eisen, met een verlangen naar leven, zou ze in een verpleeghuis moeten wonen?
Denk je dat de kinderen gelijk hebben? Nu is Larisa vol kracht en liefde voor het leven, ze vraagt geen hulp van kinderen, ze is zelfvoorzienend en uiteindelijk valt ze niemand lastig. Maar misschien kijken de kinderen verder in de toekomst en zijn ze bang dat hun moeder ergens in het buitenland verdwaalt, dat ze zich rot voelt, dat ze hulpeloos zal zijn. Waarom bieden ze haar dan niet meteen aan om bij hen te komen wonen? Wat denk je?
Het originele artikel is hier geplaatst: https://kabluk.me/zhizn/deti-hotyat-pomestit-larisu-v-dom-dlya-prestarelyh-no-ona-eshhe-ne-nasladilas-svoej-zhiznju-v-polnoj-mere.html
