Leukocyten nemen meestal microben op en verteren ze. Dit is het eerste wat ze doen.
Dan kunnen de leukocyten bijtende chemie om zich heen gieten, wat de infectie zal verbranden. In dit geval worden ook onze inheemse cellen aangevallen. Deze chemie doet hen ook pijn.
En nu blijkt dat leukocyten een derde manier hebben om allerlei boze geesten te bestrijden. Het heet "netoz". Of in het Engels NETosis (Neutrophil extracellular traps), wat zich vertaalt als "neutrophil traps".
In het verhaal over hormonen en leukocyten hebben we het al gehad geprogrammeerde dood van leukocyten. Netosis is ook een type dood van leukocyten dat ons lichaam nodig heeft.
Stel dat in een ongelijke strijd tegen microben onze leukocyten werden verslonden door vijanden, ze schoten alle munitie van giftige chemicaliën neer en stierven. Maar uiteindelijk werpen leukocyten uit zichzelf een vangnet uit, dat bestaat uit DNA en verschillende toevoegingen.
Dat wil zeggen, op een gegeven moment neemt de leukocyt zijn eigen chromosomen, verwerkt deze met speciale enzymen, en de chromosomen wikkelen zich af als bolletjes garen.
Van de compacte X-vormige dingen die we in schoolboeken zagen, veranderen chromosomen in een rommelige streng DNA-strengen. Al deze economie zwelt op, groeit, vernietigt de kern van de leukocyt, breekt door zijn membraan en valt eruit.
Het is duidelijk dat de leukocyt hieraan sterft, maar alles eromheen zal worden opgehangen met bundels DNA-strengen vermengd met verschillende eiwitten en enzymen.
Voor microben is het als een mijnenveld. Bacteriën en schimmels raken verstrikt in dergelijke vallen, verschillende eiwitten en enzymen verbranden microben chemisch, en het blijkt dat leukocyten, zelfs na de dood, de infectie kunnen bevatten.
In neutrofielenvallen raakt niet alleen elk klein ding verstrikt, maar ook malaria plasmodia, die op zichzelf vrij grote eencellige dieren zijn.
Het is ook erg belangrijk dat een dergelijk netwerk met enzymen en eiwitten niet alle kanten op verspreidt en onze eigen cellen niet beschadigt. Deze val zal lang op zijn plaats blijven hangen, ongenode gasten vangen en verbranden met chemie.
Naast suïcidale netosis hebben leukocyten nog een variant van een intravitale variant. Dat wil zeggen, ze exploderen niet, maar laten heel voorzichtig bellen uit hun DNA halen.
Tegelijkertijd veranderen de leukocyten zelf in ondoden, die het vermogen behouden om te zwemmen en vijanden te eten. Net als een zombie.
Netosis verwijst naar de zogenaamde aangeboren immuniteit. Hij is brutaal en dom. Neutrofielenvallen zijn krachtig, maar als je je eigen DNA om je heen verspreidt, bestaat de kans dat onze eigen antistoffen erop gaan groeien. De strijd tegen infectie kan dus eindigen met een auto-immuunziekte.
Dit zijn de passies die wetenschappers door microscopen zagen.
