Toen hij hoorde dat Namyk was ontsnapt, besloot Handan terug te keren naar het landhuis om Yeter aan te klagen. Handan vond de beslissing van Namyk overhaast en was niet van plan het huis in handen van Yeter te geven. Na overleg met een advocaat kwam Handan erachter dat, aangezien haar broer zelf geen kinderen heeft, de neef de eerste erfgenaam van zijn domein zou worden.
Abidin legde zijn moeder uit dat hij de beslissing van zijn oom niet zou aanvechten en het landhuis niet van Yeter zou nemen, maar Handan zou niet opgeven. Ze beschouwde dit huis als haar eigendom en was niet van plan het aan de jager voor rijkdom te geven.
Dagenlang was Handan in het kantoor van haar broer, papieren aan het sorteren en voorbereiden op het proces. Tussen deze les door dronk ze koffie in haar favoriete fauteuil en probeerde ze Yeter zo pijnlijk mogelijk te kwetsen en het leven van een 'nietswaardige' zoon te leren.
Yeter raakte niet betrokken bij ruzies met Handan. Ze wist dat dit huis rechtmatig en legaal aan Ferhat toebehoorde, en Handan kon er niets aan doen.
Toen Handan echter ontdekte dat de koffer met het geld uit de kluis van Namyk ontbrak, nam ze aan dat Yeter het had gedaan.
Handan beschuldigde Yeter van diefstal en eiste dat het geld zou worden teruggegeven. Yeter was de aanvallen van haar zus zat. En ze besloot dat het tijd was voor haar om uit te zoeken wie de eigenaar van dit huis was.
Yeter vertelde Handan dat het geen zin had om het geld te stelen, omdat het al van haar was. Yeter vertelde Handan dat Ferhat de zoon is van Namyk Emirkhan, wat betekent dat alles van hem is. Ze had niets om haar eigen geld voor te stelen.
Dit was niet wat Handan had verwacht. Nu begreep ze dat geen enkele rechtbank dit huis aan haar zou teruggeven. Handan pakte haar spullen en verliet het landhuis waarin ze zichzelf als de minnares beschouwde.
