Wilde kinderen: 5 echte verhalen van het hedendaagse Mowgli

We lazen allemaal in de kindertijd "Mowgli" en keken naar een film over Tarzan. Van de pagina's van het boek en van tv-schermen klinkt het verhaal van een kind dat werd geadopteerd en opgevoed door een kudde wilde dieren idyllisch. In feite gebeuren dergelijke verhalen in het echte leven, en geloof me, ze staan ​​ver af van de fantasieën van de schrijver. Kinderen die door dieren zijn grootgebracht, zien er griezelig uit en de situaties waarin ze zich bevinden, zijn gewoon bloed bevriezend.

Dergelijke baby's worden verwilderd of verwilderd genoemd. Elk jaar worden er verschillende verwilderde kinderen in de wereld gevonden - en niet alleen in bossen, maar ook in steden, in sociaal achtergestelde gezinnen. Zulke baby's groeien op op vuilnisbelten, in verlaten appartementen of schuren met gebrekkige ouders - alcoholisten, drugsverslaafden of mensen met psychische stoornissen. Sociaal isolement leidt ertoe dat kinderen hun menselijke uiterlijk volledig verliezen en dieren imiteren. En helaas is het lang niet altijd mogelijk om ze te rehabiliteren.

Fotograaf Julia Fullerton Batten vestigde de aandacht op het probleem van verwilderde kinderen. Haar fotoproject "Wild Children" is gebaseerd op echte verhalen. Elk van deze foto's is een fragment van een echt, griezelig en voor altijd gebroken leven.

Wolf meisje uit mexico

Marina Chapman leefde vijf jaar in de jungle tussen apen / foto Julia Fullerton-Batten

Julia Fullerton Batten hoorde van dit verhaal uit de kranten, dus ze kan niet instaan ​​voor de juistheid ervan. Het is tenslotte heel lang geleden gebeurd, in 1845. Toen zagen de inwoners van de Mexicaanse stad San Felipe voor het eerst in een roedel wolven een klein meisje dat samen met andere dieren op handen en voeten rende en hetzelfde deelnam aan de jacht. Ze viel geiten aan en scheurde ze met haar tanden: verschillende keren zagen mensen haar bij een beekje dode prooien eten. Ze noemden haar Lobo en probeerden haar meerdere keren te pakken te krijgen. Ooit lukte het, maar het lukte niet om het meisje aan te passen aan de menselijke omgeving. Ze moest aan de lijn worden gehouden, omdat Lobo de hele tijd probeerde te ontsnappen. Ze rende op handen en voeten, scheurde haar kleren uit en huilde constant. Een paar dagen later knaagde Lobo door het touw en vluchtte het bos in. Daarna heeft niemand haar meer gezien.

Hondenmeisje uit Oekraïne

Oksana Malaya leefde vanaf haar derde jaar in een hondenroedel / foto Julia Fullerton-Batten

Dit vreselijke verhaal gebeurde in Oekraïne, en niet zo lang geleden. In 1992 werd het hele land opgeschrikt door het verhaal van de achtjarige Oksana Malaya uit de regio Cherson. Het meisje werd gevonden in een verlaten schuur naast de hond. Ze kon niet praten, liep liever op handen en voeten, gromde naar mensen en probeerde ze te bijten. De ouders van het kind waren complete alcoholisten: de moeder baarde kinderen en gooide ze zelfs op straat. Op driejarige leeftijd stond Oksana ook buiten de deur: om warm te blijven kroop ze het hondenhok in. Vanaf dat moment begon de baby samen te leven met de hond Nayda en een roedel andere honden, 's nachts klom ze door de vuilnisbelten en at er restjes mee, en sliep overdag in de schuur. Pas vijf jaar later schonken de sociale diensten aandacht aan het vreemde kind en brachten ze haar naar een weeshuis. Van daaruit is ze meerdere keren weggelopen naar de lokale honden. Het was niet mogelijk om de mentale gezondheid van het meisje tot het einde toe te herstellen: nu woont ze op een neuropsychiatrische kostschool in het dorp Baraboy, regio Odessa.

Vogeljongen uit Rusland

De gesprekspartners van Vanya Yudin gedurende acht jaar waren alleen vogels / foto Julia Fullerton-Batten

Vanya Yudin uit Volgograd had geen last van ouderlijk misbruik. Ouders, of liever mijn moeder, behandelden hem helemaal niet. Onmiddellijk na de bevalling verliet haar man haar: geschokt trok de vrouw zich volledig in zichzelf terug en besteedde geen aandacht meer aan het kind. Ze nam hem niet mee naar buiten, bracht hem niet naar de dokters, Vanya ging niet naar de kleuterschool of school. Hij bracht de hele tijd door in een afgesloten appartement met de vogels, waar de vrouw, in tegenstelling tot het kind, heel veel van hield. Er was geen vrije ruimte in haar huis, alles was gevuld met kooien. Het kind groeide op met het imiteren van huisdieren. Op 8-jarige leeftijd, toen hij eindelijk werd gevonden en meegenomen door de voogdij, kende hij geen enkel menselijk woord, maar hij wist hoe hij moest twitteren en tjilpen, klapperde met zijn armen als vleugels en "pikte" eten van een bord .

Apenmeisje uit Colombia

Het meisje Lobo uit Mexico was niet te temmen / foto Julia Fullerton-Batten

Een van de weinige verhalen over wilde kinderen met een happy end. Marina Chapman werd ontvoerd toen ze een jong kind was en speelde op straat met andere kinderen. Om onbekende redenen lieten de ontvoerders het meisje achter in de Colombiaanse jungle. De baby genageld aan een kudde kapucijnapen: om te overleven moest ze leren bomen te beklimmen, op takken te slapen, haar eigen eten te krijgen en te communiceren in de apentaal. De kapucijnen namen haar als hun eigendom: eerst gaven ze het kind te eten, zochten bij haar naar luizen en verwarmden haar met hun warmte. Marina bracht bijna 5 jaar door in de kudde totdat ze werd gevangen door stropers. Het apenmeisje werd verkocht aan een bordeel, maar ze was nog te jong om in de prostitutie te stappen. Ze heeft daar een aantal jaren als dienstbode gewerkt en is toen weggelopen. Vele jaren later schreef Marina Chapman haar autobiografie "The Girl Without a Name", waarin ze sprak over het leven tussen apen.

Chicken Boy uit Fiji

Vanya Yudin is niet het enige kind dat door vogels is "opgevoed". In 1980 werd in de Republiek Fiji een kind gevonden dat zijn hele leven in een kippenhok heeft doorgebracht. Sujit Kumar werd op jonge leeftijd zonder ouders achtergelaten - zijn vader werd vermoord en zijn moeder besloot zelfmoord te plegen. Van de familieleden van Sujit bleef alleen zijn oude grootvader over, die helemaal niet wist hoe hij met het kind om moest gaan. Vanwege ongehoorzaamheid sloot hij de baby vaak op in het kippenhok en besloot hij hem daar voorgoed achter te laten. Tot de leeftijd van 8, leefde Sujit met kippen en hanen en zag geen enkel menselijk gezicht. Slechts twee keer per dag kwam mijn grootvader hem met de vogels voeren. Toen het kind werd gevonden, hurkte hij neer, klapperde met zijn vleugels, kakelde en probeerde te kraaien. Hij werd onder voogdij geplaatst in een verpleeghuis, maar lange tijd wisten ze niet hoe ze moesten revalideren. De jongen bleek gewelddadig en viel mensen aan. Hij bracht vele jaren door aan een bed, totdat een van de medewerkers van de instelling een benadering voor hem wist te vinden. Ze zorgt nu voor hem, maar Sujit is niet gesocialiseerd.