Ik denk dat ik me misdraag, maar ik denk dat er eigenlijk veel mensen zijn zoals ik. Ik ben altijd gekweld door de vraag: waarom, hoe meer je aan mensen geeft, hoe meer ze nog meer uit ons proberen te zuigen. Waarom zijn er nu zoveel consumenten, die, God verhoede, je weigert, dat ze zichzelf een slachtoffer beginnen te maken?
Ik had een oude vriend. We praten al meer dan 10 jaar en mijn ogen zijn pas onlangs geopend. We studeerden samen, trouwden bijna tegelijkertijd en werkten in vergelijkbare gebieden. Ik heb haar altijd erg gewaardeerd, hield van haar, maar besloot voor mezelf dat we moesten stoppen met communiceren. En dat allemaal vanwege haar consumentenhouding tegenover mij. Hoe vaak ze me belde, en me vervolgens liet vallen zodat ik haar op eigen kosten belde. En ik belde om naar een leeg geklets aan de telefoon te luisteren, dat uren aanhield.
Als ik haar moest bellen, kwam het nooit in me op om te doen wat zij deed. En onze gesprekken begonnen allemaal met haar "hoe gaat het met je", en toen had ik niet eens tijd om mijn mond open te doen, terwijl ze een deel van haar nieuws over mij uitstortte. Ik heb het lang volgehouden, maar nu realiseerde ik me net dat ik niet wil communiceren met iemand die niet om me geeft.
Hoe vaak vergat ze me een gelukkige verjaardag te wensen, en als ik het 's ochtends niet deed, luisterde ik naar klachten en verwijten. Ze herinnert zich me als ze iets van me nodig heeft, het spijt me heel erg dat ze zo'n consumentistische houding naar me toe heeft, en ik behandel haar met heel mijn hart!
Ik zat een keer in een taxi. Ik stap in de auto en leg mijn koffers op de stoel. Net de kledingwinkel verlaten, tevreden en blij. Ik kijk, de chauffeur staarde me aan en wendde zijn ogen niet af. Ik vraag: "Wat is er gebeurd?" En hij zei tegen me: "Ik hoop dat je geen vlees in je tas hebt?" Later legde ik uit dat een vrouw voor mij een taxi had besteld. Ze klom in de auto, gooide de tassen op de stoel (nou ja, zoals ik), alleen had ze daar vlees, en het begon te stromen.
De chauffeur vroeg de vrouw om de tassen op de grond te zetten, maar ze begon te vloeken, alsof ze een consument van de dienst is, waar ze wil, ze zet haar tassen daar. Ik voelde me er ongemakkelijk bij, wat zijn dat voor mensen! Hoe is dat mogelijk!
Hoe vaak heb ik in mijn leven mannen ontmoet die negatief spraken over hun 'echtgenoten'. Ze waren erg ontevreden over het gedrag van hun vrouwen. Omdat de echtgenotes iets van hen wilden, uitten ze hun beweringen, en toen ze niets bereikt hadden, verlieten ze ze gewoon. En wat zijn dat, de man is het hoofd van het gezin! Hij consumeert gewoon, hij eet vers gezette borsjt, trekt schone sokken aan, slaapt op gestreken lakens. Hij is een consument, een klant, wat moet zijn vrouw zonder hem, waar gaat ze heen met haar borsjt, naar de daklozen op het station?
En de kinderen... Waarom hebben kinderen zo'n consumptieve houding ten opzichte van hun ouders. Dit is wat ik nu zie, in onze tijd. Kinderen hebben psychologen gelezen over giftige ouders en ze zijn er zeker van dat mama en papa hun alles verschuldigd zijn. Ze werden geboren, droegen gebreide overalls, aten pap, leerden rijmpjes. Ze zijn slachtoffers, proberen ergens voor te schelden of te straffen - ze begrepen me niet, je bent verplicht, je bent giftig. Hun ouders hebben dan een appartement, een auto, een opleiding, maar alles is niet genoeg voor hen, ze zijn gewend om van hen te trekken. En je geeft ze weinig geld, en je knuffelt ze een beetje, en je stelt de verkeerde vragen!
Wat is het antwoord? Die mensen die gewend zijn, van wie de "slachtoffers" blijven consumeren, beginnen zichzelf verwijten te maken, voelen zich schuldig, zoeken naar de redenen voor een dergelijke houding tegenover zichzelf. En hebben zij schuld? Waarom zijn er nu zoveel consumenten?
Het originele artikel staat hier: https://kabluk.me/poleznoe/pochemu-vokrug-tak-mnogo-ljudej-privykshih-potreblyat-za-nash-schet.html
