Voor het grootste deel zijn mannen niet geneigd om hun emoties aan anderen te tonen, ook niet als ze communiceren met kinderen. Tenzij ze gewoon hun woede verbergen. Nou, hoe kan een vader zijn gevoelens voor kinderen tonen, hetzij door humor of door activiteit, dat is alles. En natuurlijk, wanneer dit permanent wordt, schaadt het de relaties met kinderen enorm. Dus als je vader zijn gevoelens ook niet erg veel toonde en niet emotioneel naar je toe was, dan zou hij je emotioneel trauma kunnen bezorgen.
Er is zo'n stereotype in de samenleving dat het de moeder is die kinderen zou moeten opvoeden, met ze zou moeten wandelen, spelen, ze zou moeten meenemen en van de kleuterschool, school, van secties zou moeten brengen. De vader is strengheid, zijn rol is ervoor te zorgen dat de instructies van de moeder worden uitgevoerd. Maar toch, vader vervult meer een andere functie - hij zorgt voor het gezin. En dat is alles.
Hij kwam thuis van zijn werk, was vreselijk moe, zei hallo, at en ging uitrusten. En niemand durft hem lastig te vallen met wat vragen, spelletjes, sprookjes, er is een moeder - dus ga naar haar toe. De vader durft zijn emotionele gehechtheid aan zijn dochters en zonen niet te tonen, maar verbeeldt juist zijn verwaarlozing en voortdurende irritatie. Nee, hij wil niet dat de kinderen helemaal verdwijnen, laat ze maar ergens ver weg in het appartement van hem.
En natuurlijk, als je een vader vraagt of hij van zijn nakomelingen houdt, zal hij zeker zeggen dat hij liefheeft. Maar zijn liefde komt meer tot uiting in materiële zekerheid. En dan zal hij zijn moeder geld geven, en zij zal zelf kopen waar de kinderen om vragen.
En dus, als papa constant communicatie met het kind vermijdt, constant iets vindt om voor zichzelf te doen, of plotseling moe wordt, als hij maar niet wordt aangeraakt, ontstaat er een enorme kloof tussen hem en het kind. Als zo'n papa om wat voor reden dan ook bij een kind moet zitten, heeft hij echt stress! Het kind begint tenslotte veel lawaai te maken, lastig te vallen, vragen te stellen, hem met hem te laten spelen en je kunt hem niet naar zijn moeder sturen, ze is niet thuis. En dus regelt hij zoiets, zodat de moeder dan komt, hijgen, hijgen, en de tijd van de vader alleen met het kind minimaliseren.
Dit zijn de tekenen dat je emotioneel getraumatiseerd bent, bijv. vader heeft je verwaarloosd!
- Je voelt je op de een of andere manier ongemakkelijk en ongemakkelijk als je alleen wordt gelaten met je vader.
- Je hebt het gevoel dat jij en je vader vreemden zijn.
- Je relatie met je vader lijkt zinloos voor je.
- Het is moeilijk voor u om een gespreksonderwerp met uw vader te vinden.
- Soms ervaar je boosheid jegens je vader en voel je je dan schuldig.
Als dit allemaal over jou gaat, dan heb je hoogstwaarschijnlijk je vader echt gemist in je kindertijd. En begrijp dat je vader niet de schuldige is! Voor het grootste deel zijn mannen allemaal zo, ze zijn niet geneigd om emoties te tonen, helaas zijn er maar weinigen in staat. Waarschijnlijk voelde de vader zich in de kindertijd ook niet dicht bij zijn ouders. Hij is immers opgevoed als een man die alles voor zichzelf moet houden.
Als er sprake is of was van geweld van de kant van je vader, moreel of fysiek, dan is het beter om te proberen jezelf te beschermen.
Als er geen geweld is, probeer dan in ieder geval, wat het je ook kost, om je relatie met je vader te verbeteren. Bedenk onderwerpen voor een gesprek, bedenk interessante activiteiten voor jullie allebei, vraag hem naar zijn jeugd, zeg vaak dat je van hem houdt.
Wat het ook is, onthoud, hij is je vader, en hij is niet eeuwig!
Het originele artikel staat hier: https://kabluk.me/psihologija/kak-ponyat-chto-u-vas-emocionalnaya-travma-ot-otca-i-chto-delat.html
