Diezelfde dag, 11 februari, die in de oudheid "luit" werd genoemd, onze voorouders-heidenen vierden de zogenaamde Koe festival ter ere van de god Veles Wise, de patroonheilige van dieren. En terwijl de tovenaars profetische charmes en naar de aangewezen plaatsen (heiligdommen) in die werkte bracht hechte boter, vertellers (wiens beschermheer, door de manier waarop, was ook Veles) onvermoeibaar, maar weet dat dit verhaal: "Mid winter. Heel de natuur in de ijzige slaap. Alleen een eenzame Velez Korovichi door te spelen in zijn magische fluit, gaan door steden en dorpen, niet waardoor mensen verdrietig. Mad Meekrap-winter in Veles, door het onderwerpen van hem dood van de winter, en het vee, "de dood van de koe", maar te verslaan, kan het niet. "
Velez is misschien wel de meest mysterieuze god van de Slavische mythologie. Chronicles beweren dat de hoofdact van Vélez - wierp de gemaakte Svarog Rod en de wereld in beweging. Het is dankzij Veles dag maakt plaats voor 's nachts, voor de winter, wordt onvermijdelijk gevolgd door de lente, zomer en herfst, met de adem - adem, maar voor de vreugde van het verdriet.
Op de Dag van Veles begon de ochtend met mensen die het beest besprenkeld met water, zeggende: "Veles, god van het vee! Geef geluk om vaarzen, stieren glad op dik: aan de werf-go speelde en liep buiten het veld, galopperen, "en de jonge vrouwen drinken sterke honing "om de koeien waren aanhankelijk," en dan sloeg hun echtgenoten hoofd (board voor het spinnen vlas) op "De runderen waren gehoorzaam".
Maar naast de grootheid en macht, die werden toegeschreven aan Veles, er is een ander verhaal: een mooie, maar heel verdrietig The Legend of Love, doorgedrongen tot in het hart van de godheid en de personages, die we gewend zijn van jongs af aan alleen te overwegen geweldig. Luister naar het zorgvuldig, is het geen wonder dat de oude kronieken gedragen door de eeuwen heen en hebben gehouden. Misschien voor iemand die kan lezen tussen de lijnen, zal het nuttig zijn. So.
Liefdesverhaal in de Slavische Epic
Hij - de god Veles, zij - een jong meisje met de naam Yağın dat een kind genaamd Yozhkoy (alles wat je niet als deze namen?). Ze ontmoetten elkaar bij toeval, en zag in één oogopslag dat voor elkaar gemaakt. Hij nam haar in zijn armen, gezeten op zijn paard en naar zijn huis gebracht. En toen hij wilde zijn geliefde moeder, hoorde in reactie te introduceren: "Hoe? Ik bracht het meisje zonder ouderlijke zegeningen en wilt u uw vrouw bellen? Wees niet! "
Velez had lang aan de moeder te overtuigen om te accepteren en te nemen Yağın. Wat het ook was, maar nam ze ontslag, in de overtuiging zijn moeder recht in hun verwijten. Er was een bruiloft. Velez dan moest verlaten, en terugkerende vond hij hield van het huis. Ze is op zoek naar haar overal, maar antwoordde hem alles, ook zijn moeder en een "Nee, dat. Ik verliet het huis. " En enige zus, het zien van de berg van Veles, gaf toe dat lokte moeder Yağın het bad, is er giftig zweep bezems, en vervolgens doden en verborgen in een eikenhouten dek en laat de zee.
Velez liep op zoek naar zijn geliefde, en toen met de hulp van andere goden, immers, vond het niet in staat was om haar te doen herleven. Godin Mokos eiste van haar andere leven. En hij aarzelde niet voor een minuut zei: "Neem mijn." Yağın kwam tot leven, en alleen de ogen geopend, zei meteen: "We zullen een ontmoeting met hem?" Makosh beloofd: "Zeker! zijn dat je gewoon in andere organen, in verschillende gedaanten. Maar iedere keer krijgt om elkaar te leren kennen en samen zijn! "
Verdediger van de haard
Dat is het verhaal. Eigenlijk, zo in de oudheid Velez, naast zijn andere grote taak werd beschouwd als de beschermer van alle liefhebbers, de patroonheilige van de familie geluk, om te weten dat hij nooit een kans gehad. En vandaag, 11 februari zijn dag.
