In elke familie wordt het familiebedrijf meestal gerund door de oudste zoon van de familie. Maar in de familie van Yoruk-khans gaf Ziya-bey de teugels van zijn firma aan Kahraman, de jongste van zijn zonen.
Yakub was erg beledigd door deze houding, en hij zei meer dan eens dat het gevoel bestaat dat hij niet zijn eigen zoon is.
Yakub concurreerde vaak met zijn jongere broer en probeerde hem zwart te maken in de ogen van zijn vader en om te bewijzen dat hij niet minder, en soms zelfs meer werkt dan Kahraman.
Maar toen Kahraman op de rand van leven en dood stond, vergat Yakub alle grieven en maakte hij zich oprecht zorgen over het leven van zijn jongere broer.
Yakub was de eerste die zijn bloed aanbood voor transfusie, maar hun groepen kwamen niet samen, wat Yakub niet verbaasde, maar van streek. Hij wilde zijn broer echt helpen om eruit te komen, niet denkend dat als er iets met Kahraman zou gebeuren, hij de enige erfgenaam van de Yoruk-khans zou worden.
Het ongeluk met Kahraman maakte Yakub zo van streek dat hij zich met tranen in zijn ogen herinnerde hoe hij in zijn jeugd er alles aan deed om zijn vader trots op hem te maken. En hiervoor gaf hij zijn jongere broer vaak de schuld, die het nooit opgaf. Yakub deed opzettelijk pijn zodat Kahraman de schuld op zich zou nemen, en dat deed hij.
Yakub herinnerde zich alles en besloot niet te concurreren met zijn broer, maar zijn steun en steun te zijn. Maar is het mogelijk om het karakter te corrigeren.
In zijn zorgen over zijn jongere broer, wordt duidelijk dat Yakub geen verbitterd, arm kind is zorg voor ouders, maar een liefdevolle en zorgzame broer die altijd klaar staat om in moeilijke tijden een handje te helpen helpen.
Als je wilt, kun je een korte video bekijken.
