Onlangs sprak ik met een oude vriendin, die me bij een kopje thee vertelde over de veranderingen die in haar leven plaatsvinden. Een vriend zei dat een heel aardige jongeman al een paar maanden voor haar probeert te zorgen. Hij is gericht op een serieuze relatie, erg dapper, vriendelijk en attent, en in het algemeen van iedereen met wie ze ooit te maken heeft gehad, lijkt hij haar de beste. De kennis wil zelf heel graag een relatie, maar ze is zo bang dat een nieuwe minnaar haar hart kan breken. Ze is bang om haar kwetsbaarheid te tonen, bang voor pijn, bang voor tranen in het kussen.
Natuurlijk kan ze worden begrepen, in het verleden heeft ze een mooie romance meegemaakt die eindigde in het verraad van haar partner. Mijn kennis heeft lange tijd met niemand een relatie opgebouwd, omdat ze bang was dat alles weer zou gebeuren. En nu staat ze op een kruispunt en vraagt zich af wat ze moet doen. De kennis benadrukte dat ze niet op zoek was naar enige emotionele gehechtheid, ze was onafhankelijk, in alle opzichten zelfvoorzienend. Maar er trapt iets in mijn borst. Toen ik van haar thuiskwam, draaide er maar één zin in mijn hoofd: 'neem een risico'.
De waarheid is tenslotte dat liefde gaat over het nemen van risico's. Waarom vermijden we het soms? Omdat we angst hebben, en het is bekend dat het het krachtigste wapen ter wereld is. Faalangst, een gebroken hart, pijn, angst om doelen niet te realiseren. Het is deze angst die ons ervan weerhoudt onze dromen te realiseren, degenen te vertrouwen met wie we goed kunnen zijn, degenen die ons oprecht het beste wensen.
Ik denk dat wat er in het verleden ook is gebeurd, je risico's moet nemen. Je moet proberen gelukkig te zijn. Per slot van rekening kan iemand anders helpen bij het genezen van de opgelopen wonden! En als je de liefde constant opzij zet, zal het vroeg of laat toch iemand inhalen. De mens is gemaakt om lief te hebben en bemind te worden. Liefde is het mooiste gevoel op aarde. Mijn vriendin heeft iemand om van te houden, haar dochter groeit op uit eerdere relaties. Maar een vrouw heeft een man nodig, heeft zijn liefde nodig, heeft de gelegenheid nodig om van hem te houden.
Ze is bang voor haar kwetsbaarheid voor wie dan ook. Maar het is oké om kwetsbaar te zijn. Als we ons niet openstelden voor mensen, zouden we waarschijnlijk geen ervaring of levenslessen hebben. Er zouden geen eerste kussen, dates en scheidingen zijn, maar we namen risico's, en we hebben het allemaal.
Het gaat om vertrouwen. Het punt is dat je moet geloven dat je partner er altijd zal zijn als het slecht is, en altijd zal vangen als we vallen. Je moet geloven dat hij alles zal doen voor je veiligheid, en je zult er zeker alles aan willen doen om hem het beste, geliefde en goede gevoel te geven.
En niemand maakt inbreuk op uw zelfredzaamheid. U kunt nog steeds zelf iets doen en een aantal beslissingen nemen. Maar het is geweldig om iemand een deel van je leven te maken, terwijl je je realiseert hoe kwetsbaar je wordt. Omwille van de liefde brengen mensen enorme offers. En elk offer dat in de naam van de liefde wordt gebracht, rechtvaardigt zichzelf volledig.
Het is belangrijk om te leren uw kwetsbaarheid niet als een zwakte, maar als een sterke kant, een betere eigenschap te zien. Daarom moet je liefhebben, risico's nemen, vertrouwen, lijden, vallen en opstaan, en het dan opnieuw proberen, waarbij je niet bang bent dat je een gelukkig mens wordt.
Het is heel moeilijk en eng om risico's te nemen, maar wat een onbeschrijfelijke gevoelens geeft de kans om je angsten te overwinnen!
Vandaag belde ik mijn vriend en citeerde de woorden van Peter McWilliams: “Liefde is een risico. Wat als het niet werkt? En als het lukt? " En weet je, ze dacht er echt over na en zei dat ze het zou proberen. Ze besloot een gokje te wagen, en ik geloof dat ze zal slagen!
Het originele artikel is hier geplaatst: https://kabluk.me/psihologija/ne-nado-boyatsya-vljubitsya-v-togo-s-kem-vy-mozhete-byt-uyazvimoj.html
