Onze hersenen zijn zeer goed afgeschermd van alle chemie die in het bloed drijft. Dit wordt de bloed-hersenbarrière genoemd.
Er zijn zwakke punten in deze barrière. Daar dringen verschillende biologisch actieve stoffen de hersenen binnen en doen daar iets mee. Dit gebeurt meestal in de hypothalamus. We hebben de hypothalamus al in het onderwerp besproken over de regulering van de lichaamstemperatuur. Daar verhoogde of verlaagde verschillende chemie onze temperatuur.
Dus, in termen van eetlustregulatie, werken verschillende hormonen uit het bloed, zoals insuline en leptine, ook in op de hypothalamus. Dit is normaal.
Het bleek dat de galzuren die in onze lever worden aangemaakt in de gal en zweven helpen om vetten te verteren, zodat ze er ook in slagen om in onze hersenen te komen en af te slaan eetlust.
We hebben het al gehad over galzuren in het onderwerp over slechte voedselvertering en waren het erover eens dat galzuren na de spijsvertering normaal gesproken in de bloedbaan moeten worden opgenomen en naar de lever moeten terugkeren.
De truc is dat na opname in de darm en voordat het weer in de lever terechtkomt, er enige tijd galzuren in het bloed aanwezig zijn. Met bloed zwemmen ze naar de hypothalamus, overwinnen de bloed-hersenbarrière en ontmoedigen ze onze eetlust. Dat wil zeggen, ze werken als hormonen.
Het meest interessante is dat dit sluwe natuurlijke mechanisme alleen werkt als iemand geen vet misbruikt. Als hij maar te veel begint te eten, wordt al dit delicate evenwicht met galzuren verstoord. Alle galzuren zijn alleen gericht op de vertering van voedsel en hebben al invloed op de eetlust.
Dat wil zeggen, het bevestigt het feit dat als u eenmaal regelmatig vet voedsel gaat eten, het erg moeilijk is om te stoppen.
